Hoofdstuk

De harde wind zwiepte de regen over het zand. Het strand was verlaten. Ondanks de zomervakantie was er geen toerist te zien. De golven donkergrijs met grote witte schuimkoppen, een donkerblauwe lucht boven zee. De kinderen hadden nergens last van. Ze holden voor haar uit in hun gele regenpakken, druk op zoek naar stukken drijfhout die waren aangespoeld. Als ze weer wat hadden gevonden kwamen ze trots hun vondst in de bolderkar leggen. Sanne trok de roestige kar door het mulle zand heen. Ze probeerde zich groot te houden tegenover haar kinderen, te lachen en blij te zijn als ze weer een plank kwamen brengen. Haar tranen die zich vermengden met de regen zagen ze niet.
Terwijl ze een stuk vispluis in de vuilniszak stopte gingen haar gedachten terug naar de ruzie van gisteravond, maar het had ook zomaar eergisteravond kunnen zijn of die avond daarvoor. De avonden begonnen steeds meer op elkaar te lijken, net als de dagen, zelfs alle vakantiedagen leken inmiddels op elkaar en ze wist niet hoe ze het moest doorbreken. Het hout dat ze vandaag zouden vinden, kwam net als alle andere gevonden stukken drijfhout in het schuurtje te staan, naast de racefiets van Arend.

‘Mam, kijk!’
Pleun kwam aanrennen met in haar handen een scholekster. De jonge vogel was zwak, had bloed op de borst en zijn kopje hing al schuin. Een al zwak diertje uit een laat nestje en waarschijnlijk aangevallen door een meeuw.
‘Ik neem de vogel mee naar papa. Papa kan ‘m vast beter maken.’
Sanne pakte het dier van haar dochter over. Jelte keek met een wit gezicht naar het bloed dat uit de wond kwam.
‘Dan moet papa opereren. Dat kan hij heel goed. Pap is de allerbeste dokter van de hele wereld.’
Even kwetterde het vogeltje en toen zakte zijn kopje tussen haar vingers door. Dood. Pleun zag het direct en Sanne zette zich schrap voor huilende kinderen en een uitleg over de hardheid van de natuur, maar Jelte keek verheugd naar haar op.
‘Nu moeten we ‘m begraven, hè mam, net als oma Janneke.’
Aan de duinrand vonden ze twee stokjes waar een kruis van kon worden gemaakt. Plechtig legde Pleun het dode vogeltje in het kuiltje. Jelte gooide er zand overheen en zette het kleine houten kruisje bij het graf.
Sanne voelde een nat, zanderig handje in de hare toen ze terugliepen naar huis.
‘Ik denk dat ze nu in de hemel is.’
Pleun keek naar boven en zag de tranen van haar moeder.
‘Niet huilen, hoor mama, ik weet zeker dat de vogel en oma Janneke vriendjes worden.’

Op de terugweg naar huis piepte haar telefoon. Een berichtje van Arend. Niet vergeten dat mijn moeder vanavond komt eten. Geen kusje, geen vraag. Een mededeling, koud, kil en afstandelijk, zoals alles de laatste tijd. Ze typte terug. Je bent toch wel op tijd vanavond? Het is jouw moeder!
Ze kon zichzelf wel voor het hoofd slaan. Hoe had ze dit etentje kunnen vergeten? De nuffige Louise die altijd overal kritiek op had. Het eten was nooit goed, Sanne maakte een potje van haar huis. Háár huis. Niet dat van Sanne. Haar schoonmoeder deed na al die jaren nog steeds alsof ze een willekeurige huurder was en klaagde steen en been over het luxueuze appartement waar ze na het overlijden van haar man zelf was gaan wonen. Louise kon klagen over alles en dat als de beste. Over de prijzen in de supermarkt, het teveel aan toeristen of juist het gebrek daaraan, over haar schoondochter, over haar pijntjes. Het enige waar ze niet over klaagde was haar zoon.

Vijf jaar geleden overleed de vader van Arend. De bekende huisarts van het eiland werd ’s ochtends niet meer wakker. Hij bleek een hartaanval te hebben gehad. Na jaren van werken onder hoogspanning had zijn hart het begeven. Zijn zoon, ook afgestudeerd huisarts, draaide al een tijd mee in de praktijk, maar het was nooit de bedoeling dat hij deze zo snel over moest nemen. Samen met zijn vrouw, Sanne woonde hij samen met hun twee kleine kinderen in het zomerhuis van de familie. Een prachtige plek bij de duinrand. Het jonge gezin genoot volop van elkaar en het eiland. Arend deed ervaring op in de praktijk van zijn vader en Sanne, kunstenares, werkte aan haar sculpturen. Samen droegen ze de zorg voor de kinderen. In de weekenden struinden ze rond op het strand op zoek naar zeehonden, voeren met hun kleine bootje om het eiland of maakten plezier met hun vrienden op het Noord-Hollandse eiland.
De dood van senior bracht grote veranderingen met zich mee. Het gezin verhuisde noodgedwongen naar de grote dokterswoning met praktijk aan huis in het hart van het dorp. Arend junior stond in zijn eentje voor de flinke taak om alle patiënten goede zorg te verlenen waar hij dat eerder altijd met zijn vader deed. Zonder de toewijding en steun van de oude assistente van zijn vader, Carla, had hij het nooit gered.
Voor Sanne en de kinderen bleef weinig tijd over, zeker tijdens de vakantieperiodes als er veel toeristen op het eiland waren, was het echt alle hens aan dek. Thuis zorgde Sanne dat voor de kinderen de overgang zo soepel mogelijk ging. School, ballet, voetbal, vriendjes en vriendinnetjes, alles bleef hetzelfde, behalve de nieuwe grotere slaapkamer.

Sanne liep met haar mandje door de supermarkt. Ze had nog een uur om een recept uit te denken en een gerecht in elkaar te flansen dat indruk op haar kritische schoonmoeder zou maken zeker nu ze de muur in de woonkamer olijfgroen had geschilderd wat haar vast niet in dank zou worden afgenomen. Een recept dat ook door haar kinderen zou worden gewaardeerd, risotto of zo. Nee, dat duurde te lang. Pasta? Nee, te simpel.
‘Hoi Sanne, goed dat ik je zie! Denk je dat dokter morgen tijd voor me heeft? Ik heb eeltplekken op mijn hielen en die zijn gebarsten en dat doet zeer. Het ruikt ook een beetje raar. Zal ik het even laten zien?’
Voordat Sanne ‘nee’ kon zeggen, had de vrouw van de visboer uit het dorp haar sandaal al uitgetrokken en toonde ze de onsmakelijke gele plekken. Sanne stamelde iets over Arend en vluchtte bij de vrouw weg. Van haar eetlust was ook niets meer over. Ze graaide een pak pannenkoekenmix en een fles stroop mee. Blije kinderen, boze schoonloeder.

‘Oma, we eten pannenkoeken!!!’ Louise werd uitbundig begroet door Jelte en Pleun. Stipt om zes uur had ze zich gemeld. De tafel was al gedekt. In de oven werd een stapel pannenkoeken warm gehouden. Het wachten was op Arend.
Sanne schonk een glas rosé in voor haar schoonmoeder die al een paar keer afkeurend de woonkamer in had gekeken. Inmiddels wees de klok half zeven, maar Arend was er nog steeds niet en reageerde ook niet op zijn telefoon. De kinderen begonnen te mopperen dat ze nu echt honger hadden en Sanne keek naar Louise.
‘Laten we maar beginnen, Sanne. Dan moet je maar wat bewaren voor Arend. Je weet het, patiënten gaan altijd voor. Dit is het leven waar je voor hebt gekozen. En die kleur op de muur is afschuwelijk. Die past totaal niet in mijn huis!’
Om kwart voor negen was Sanne bekaf en hing ze languit op de bank voor de televisie. Louise was om acht uur zuchtend teruggegaan naar ‘die flat’ zoals ze haar appartement noemde. De kinderen lagen inmiddels in bed. Nog steeds was Arend niet thuis. Ze probeerde opnieuw zijn toestel, maar hij nam niet op.
Om half tien hoorde ze het vaste ritueel, het bliepen van de auto, het gerinkel van de sleutels in het stenen bakje en het metalige klikken van de magnetron.
Sanne keek de scene op televisie af en liep toen naar de keuken waar Arend de pannenkoeken naar binnen schrokte. Ze voelde de woede in haar binnenste groeien toen hij haar grijnzend aankeek. Als een kind zo blij met de lekkernij.
‘Waar was je nou? Je hebt me alleen met je moeder laten zitten. Hoe gezellig was dat, denk je?’
‘Oh shit, vergeten!’
‘Wat? Je hebt me zelfs nog een berichtje erover gestuurd en dan vergeet je het zelf.’
‘Sanne, je moet echt ophouden met je gezanik. Ik breng hier het geld binnen. Ik neem mijn verantwoordelijkheid wel. En wat doe jij? Zeuren! Ik was hartstikke druk. Ik had een spoedgeval en moest met de traumaheli mee naar Leeuwaren. Fijn dat je vraagt hoe mijn dag was!’

En wat doe jij…? Als Sanne ’s avonds in haar bed ligt, dreunen de woorden nog na. Ze zorgt voor de kinderen en het huishouden, maar aan haar eigen werk kwam ze al jaren niet meer toe. Dit was haar leven als ‘de meest talentvolle nieuwe kunstenares’, ‘de belofte van de toekomst’. Er was niks meer van over.
Arend stapte in bed en draaide zich naar haar toe.
‘Sorry, San, dat had ik niet mogen zeggen.’
Hij wist het dus wel dat hij haar daarmee kwetste. De onverwachte excuses raakten Sanne en ze kroop tegen hem aan. Ze aaide over zijn borst en kuste hem zachtjes op zijn wang. Haar tepel streek over zijn bovenarm. Ze liet har hand langzaam naar beneden glijden en voelde dat haar aanrakingen hem niet onberoerd lieten. Zijn pik groeide onder haar strelingen en Sanne vlijde haar been over het zijne.
‘Waarom schakel je geen extra hulp in, Arend, voor de praktijk?’
‘Wat? Jezus, Sanne, moet dat nu!’
Hij schoof terug naar zijn eigen helft van het bed.
‘Hoe vaak moet ik het nog zeggen, ik durf dat risico niet aan. Het is te vroeg daarvoor. Ik ga slapen.’
Met een ruk draaide Arend zich om en nog geen twee tellen later hoorde ze hem snurken. Ze pakte haar telefoon en stuurde een bericht.
‘Ik heb je nodig. Kunnen we morgen bellen?’