Hoofdstuk

Het was gezellig bij ‘Zij aan Zij’, allemaal vrouwen, zowel aan de tafeltjes als aan de bar. Het was inmiddels tijd om de kaart te vragen en wat te gaan eten.

Na het eten dronken we nog een kopje thee en Mevrouw vroeg mij om de rekening te gaan vragen. Voordat we de rekening kregen liep de vrouw die aan de bar zat en mij aansprak langs ons tafeltje. Ze zei tegen Mevrouw: “Als U haar zat bent, mag U haar wel naar mij doorsturen hoor, ik vind haar een heerlijk sletje, ze mag zo bij mij intrekken.” We moesten allebei wel lachen om deze zeer open uitnodiging om 24/7 in dienst te komen. Mevrouw zei: “Nou reken daar maar niet op, ik heb zelf nog genoeg plannen met haar.” De vrouw liep teleurgesteld weg en ging weer aan de bar zitten.

Tijdens het afrekenen sprak Mevrouw een stukje verderop nog even met de vrouw van het eetcafé. Ik kon niet horen wat er werd gezegd, maar beiden knikten kennelijk instemmend over ‘iets’.

De avondsessie

Ik hield de deur netjes open voor Mevrouw en ook ik stapte in. We reden terug naar ’t Boshuisje. Ik opende de deur van de auto, liet Mevrouw uitstappen en opende natuurlijk de voordeur van het huisje. Binnen vroeg Mevrouw: “Wat zou je nu nog willen doen?” Ik was gek genoeg toch al een beetje gewend geraakt aan mijn rol als onderdanige. Alles netjes doen, de deuren opendoen, Haar voor laten gaan en meer van dat soort tekenen dat ik ‘de mindere’ was en daar genoot ik van. Maar ik begreep dat mevrouw echt geen rol als domina wilde hebben en vooral mij wilde ondersteunen in de combinatie van BDSM, vervrouwelijking en exhibitionisme. Ik zei tegen Mevrouw: “Ik zou het wel fijn vinden om een combinatie met bondage en zwepen mee te maken, compleet met een zwart strak lycra masker. Ik vind het dan fijn om de zweep wat meer te voelen en te beleven.” Dat was het eerste wat zomaar ik me opkwam. Mevrouw vindt het wel leuk om de zweep te hanteren, dus daarmee heeft Zij dan ook Haar plezier in ons samenzijn. En ook bondage vindt Ze leuk.

Niet een zeven maar een vijf

Het huisje had tal van mogelijkheden om onderdanen vast te binden. Midden in de woonkamer stonden twee kruizen tegenover elkaar. Ik moest mijn kleding op mijn open billenbroek en bh met vulling na, uittrekken en met mijn borsten tegen het kruis gaan staan. Ik had daarmee zicht op het tweede kruis in de kamer. Mevrouw begon heel rustig en zorgvuldig te knopen. Ik moest op gepaste momenten een getal geven om mijn gevoel uit te drukken.
7 (vanuit het Engelse ‘seven’) betekende ‘heaven’, dus precies goed. Een 5 of een 6 betekende dat het nog wel wat steviger mocht en een 8 betekende dat het teveel was. Na een tijdje vroeg Ze me het cijfer te noemen. Ik zei voorzichtig ‘vijf’, waarop Mevrouw zei: “Zo saskia, weet wat dat betekent." Ik wist het natuurlijk nog niet, maar wilde het toch meemaken. De touwen werden nauwkeurig stuk voor stuk flink aangetrokken. Ik voelde nu wat de ‘vijf’ betekende, misschien had ik beter ‘zes’ kunnen zeggen, maar toch genoot ik intens.

Het gebeurde allemaal heel zorgvuldig. Ik voelde de restricties in mijn bewegingen toenemen. Ze keek me zo nu en dan aan, ter bevestiging dat ‘het’ allemaal nog goed ging. Ik mocht niet praten, dat was de afspraak, tenzij me iets gevraagd werd. Dat was voor mij al heel moeilijk, ik praat veel, dat weet ik, maar als Mevrouw zegt dat het echt niet mag, dan probeer ik zo goed mogelijk te gehoorzamen, maar soms ontglipt me wel eens wat. Dan volgt er straf. Ze weet dat ik straf wil, dus Ze weet ook dat ik straf uitlok. Ze zoekt precies de balans tussen ‘per ongeluk’ praten en ‘expres praten’ om straf uit te lokken. Ze kijkt me dan aan en lacht, ik weet dan niet waar ik aan toe ben.

Het masker



Toen Ze helemaal klaar was, kreeg ik het dikke lycra masker op. Ze zei alleen: “Geniet saskia.” Ik zei niets en voelde het masker over mijn gezicht getrokken worden. Dat was heerlijk, ik voelde de opwinding in mijn kruis.

Lange tijd gebeurde er helemaal niets, het was stil in het huisje. Op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik de deur van het huisje hoorde opengaan. Er werd niets gezegd. De deur ging weer dicht. Het bleef de eerste momenten stil. Het duurde minimaal een half uur. Het leek alsof er voetstappen waren, maar dan zeker niet op hakken, eerder op blote voeten. Dat was althans mijn inschatting. Alsof de voeten steeds heen en weer gingen. Ik had geen idee wat er gebeurde.

Het ‘geschuif’ met voeten leek te stoppen. Weer werd het muisstil. Ik had geen besef van tijd meer en was diep weg in ‘mijn tweede ik’, met masker op, heerlijk vastgebonden en eigenlijk in een soort van ‘rust’ terecht gekomen. Totdat ik ineens een eerste zweepslag op mijn billen kreeg. Ik schrok en kreunde meteen. Ik wist niet of die kreun er eentje was van genot, pijn of slechts de schrik. De tweede zweepslag kwam en ik kreunde weer. Dat ging door totdat ik tien zweepslagen had gehad. Mevrouw had me geleerd altijd te tellen bij het krijgen van zweepslagen.

De rust keerde terug, maar niet voor lang. Op kleine afstand hoorde ik een zweepslag die echter niet op mij terecht kwam. Ik hoorde eerst helemaal niets, maar na vier zweepslagen hoorde ik een kreun. De kreun kwam uit de mond van Mevrouw, dat werd na de zweepslagen die volgden wel duidelijk. Ik dacht na. Er moet dus iemand anders binnen zijn, die zweepslagen uitdeelt aan Mevrouw en mij. Ik voelde de spanning in mijn kruis groeien. Ik wist natuurlijk dat Mevrouw als switch ook graag zelf zo nu en dan onderdanig wil zijn, alhoewel Ze met mij steeds vaker omgaat in Haar dominante rol. Dit was voor mij dus nieuwe beleving.

De zweepslagen wisselden af tussen Mevrouw en mij, we kreunden beiden volop en leken te genieten van de onbekende domina die de slagen uitdeelde. Ineens stopten de slagen en werd mijn masker van mijn hoofd gehaald. Ik keek Mevrouw recht in de ogen. Ze glimlachte tevreden, Ze stond precies tegenover mij, net zo mooi vastgebonden. We zeiden niets, keken alleen maar naar elkaar.

De vrouw van het restaurant zei: “Ja, saskia, dat was hetgeen ik nog even met Mevrouw besprak tijdens jullie bezoek aan Zij-aan-Zij. En ik heb er ontzettend veel plezier aan beleefd jullie zo te horen kreunen. Ik zei niets omdat ik geen toestemming had wat te zeggen. Omdat we zo dicht tegenover stonden, kon ik alleen maar naar Mevrouw kijken en Zij keek naar mij. Het was een wonderlijk gevoel Mevrouw als onderdaan te zien, Ze was zichtbaar tevreden met de zweepslagen. Ik overigens ook.

De nacht

Mevrouw werd losgemaakt, ik door Mevrouw iets later. De vrouw van Zij-aan-Zij zei tegen Mevrouw: “Nou, ze is verder van jou hoor. Ik vond het leuk, ik wens je een fijne nacht toe en wie weet, spreken we wel weer eens iets af.” De vrouwen gaven elkaar een vriendschappelijke kus op de wangen, waarna ze het huisje verliet. Mevrouw keek me aan en zei: “Tijd om te gaan slapen en dat zal ik extra spannend voor je maken.”

Ze keek me indringend aan en zei: “Je hebt één mogelijkheid om ‘het’ ongedaan te maken, mocht je ‘het’ niet uithouden, je zegt dan het standaard woord ‘genade’ en ik zal je verlossen. Akkoord sletje?” Sletje had ik nog nooit zo direct gehoord van Mevrouw, maar ik antwoordde meteen: “Ja Mevrouw.” Vervolgens werd ik los gemaakt.

“Je gaat slapen in een kooi, waarin je aan enkels en polsen wordt vastgebonden. Je krijgt een compleet dicht lycra zentai pak aan.” Ik reageerde niet, want mij werd niets gevraagd. Mevrouw wees me de kamer, ik deed de deur open en zag dat de kamer geen ramen had.

Ik kreeg het pak en de instructie: “Aantrekken.” Toen ik het pak aan had en het masker over mijn hoofd had getrokken, werd de rugrits en de rits van het masker voorzien van een slot, waardoor het niet meer open zou kunnen, totdat ik ‘genade’ zou zeggen. Ik kreeg pols- en enkelbanden om en werd vervolgens naar de kooi begeleid. Met wat moeite lag ik uiteindelijk op het op mijn rug op het matras. De kooi was vrij laag ik moest mezelf er als het waren ‘inschuiven’.
Ik moest met benen en armen wijd gaan liggen, zodat de pols- en enkelbanden elk met een slot aan de kooi werden vastgemaakt. Ik hoorde hoe de kooi werd gesloten, ook weer voorzien van een slot.

“Welterusten,” zei Mevrouw. Ik zei niets, want er werd niets gevraagd. Het licht ging uit, de deur ging dicht en ik hoorde dat ook de deur op slot ging. Daar lag ik dan in mijn eigen gedachten, weg van alles, het was donker en ook erg stil, geen enkel geluid drong de kamer in.

Mijn gedachten dwaalden af naar de fantastisch momenten die ik al met Mevrouw heb mogen beleven. Wat is dit anders dan een bezoekje bij een commercieel Meesteres. De wijze waarop Mevrouw met mij omgaat raakt me zoveel dieper in mijn zoektocht naar verdere vervrouwelijking. Het is meer dan even de slet zijn in een sessie van een paar uur. Het is de complete bewustwording van mijn innerlijke tweede ik. Nadenken over mijn gevoel, beter gehoorzamen, en ook tussendoor opdrachten moeten uitvoeren, is een ‘spel combinatie’ die heel wat verder gaat en mij ook echte ontspanning brengt. Het fijne daarbij is dat Mevrouw aangeeft dat Zij zelf wel zorgt voor Haar eigen plezier en dat ik me dus volledig op mezelf mag richten. Ik ben gewoon heel dankbaar.

Ik vroeg me na enige tijd van al mijn heerlijke overdenkingen wel af of het woord ‘genade’ hoorbaar zou zijn voor Mevrouw, mocht ik het niet meer uithouden. Later begreep ik dat een microfoontje in de kamer aanwezig was en een roep om ‘genade’ de andere vertrekken in het huisje zou bereiken.

Slapen op mijn rug was lastig, maar de vermoeidheid overwon uiteindelijk.