Hoofdstuk

Ik stond vast aan de boom met een volledig dicht masker over mijn hoofd. Het was muisstil. Ik voelde me één met de boom en mijn omgeving. Dat kan ook bijna niet anders, er was immers niets anders. Ik verloor daardoor elk besef van tijd.

Na verloop van tijd was het net alsof ik voelde dat er iemand in mijn buurt was. Ik kon het voor mezelf niet verklaren. Ik concentreerde me op mijn gehoor. Ik hoorde niets, het lycra was echt behoorlijk dik, dat voelde ik al bij het opzetten. De stof zat strak over mijn hele hoofd en dus ook zeker over mijn oren. Hoe ik me ook concentreerde, mijn gehoor liet me door de dikke laag lycra in de steek. Ik kon niets anders doen dan maar te accepteren wat er buiten mij om gebeurde.

Het duurde nog heel lang, maar uiteindelijk werd het gevoel dat er iemand heel dicht bij mij in de buurt was, nog sterker. Ik probeerde het te negeren, ik zei bewust niets.

De hand

Ineens voelde ik een hand, hij ging langzaam over mijn gezicht, naar mijn borsten, over mijn buik en richting mijn kruis. Dat zou Mevrouw nooit doen, dacht ik. Geen seksuele handelingen en dat was dit zeker. Ik zei nog altijd niets. De hand ging door, streelde mijn bovenbenen en kwam weer terug bij mijn kruis. Ik begon te genieten, ik kon het niet te laten even te kreunen. Toen verdween de hand en zonder dat ik ook maar iets hoorde, was ik weer alleen met ‘mijn’ boom en de natuur. Mijn klit was hard geworden en dat bleef nog even zo. Maar toch ook niet heel lang, toen ik eenmaal terug was bij het gevoel van de natuur, nam de opwinding alweer snel af en kwam de rust weer terug. Het was een vreemde overgang, maar wel één die ik fijn vond.

De zweep

En ineens was daar een volkomen onverwachte zweepslag op mijn linker bovenbeen. Ik schrok flink, want ik had dit keer niet het besef dat er iemand was. Misschien was mijn bewustzijn wel wat verdoofd geraakt door het lange isolement. Weer kreeg ik een zweepslag, nu rechts. Ik wilde kreunen, maar deed het niet. Ineens werd het tempo opgevoerd en kwamen de slagen op beide benen terecht. Ik had een paar kousen aan met jarretel en daar een kort rokje over. Het bleef maar doorgaan, het gevoel werd een sensatie. Ik had wel eens gehoord van een zogenaamde ‘subspace’, ik wist niet hoe het zou zijn, maar ik voelde me nu als het ware van mezelf losgemaakt. Maar voordat ik in mezelf de weg kwijt zou raken, stopten de slagen. Het was precies genoeg, ik kwam weer bij mijn eigen gevoel terug. En weer werd het heel stil.

Mevrouw kwam terug

Ik hoorde ineens mijn naam genoemd worden, het was Mevrouw. Ze deed voorzichtig mijn masker af en ging me losmaken. Ze zei verder niets. Ik was verward, het leek alsof Zij niets te maken had gehad met zowel de handaanrakingen als de zweepslagen. Toen ik Haar ogen zag, zag ik ook niets van blijdschap, opwinding of tevredenheid over wat er gebeurd was. Zou Ze er echt niets mee te maken hebben gehad? Toen ik los was, zei Ze: “Nou we wandelen lekker terug naar ’t Boshuisje. En dan zien we wel wat we dan gaan doen. In ieder geval laat ik geen eten brengen, maar we gaan eten in het dorp hier vlakbij.” Daar schrok ik enerzijds van, maar anderzijds ook weer niet, niemand zou me immers herkennen daar. Dat mensen me zouden aankijken, dat moest dan maar, dat is ook wel iets wat ik lekker vind, vooral als het vrouwen zijn.

Eenmaal in ’t Boshuisje vroeg ik me af of ik Mevrouw zou vragen of Zij wist wat er bij de boom gebeurd was. Maar ik deed het niet. Ineens vroeg ze: “Vond je de bondage fijn saskia?” Ik zei: “Ja Mevrouw, ik heb genoten van de stilte en de verbondenheid met de natuur.” Jeetje, wat zei ik dat netjes. Ik liet mijn geile gevoel rondom de aanrakingen en de zweepslagen achterwege. Gek genoeg leek Mevrouw ook niet te verwachten dat ik daar iets over zou zeggen.

Het was inmiddels 4 uur in de middag, ik realiseerde me dat ik dus vrij lang in het bos had gestaan. “Tijd voor een drankje en een hapje,” zei Mevrouw. Daar had ik wel zin in. We zagen er beiden sexy uit. Mevrouw had nog altijd Haar strakke lakjurk aan. Ze pakte een paar mooie lakpumps en liet ze aan me zien. Ik wist niet wat ik moest zeggen en zei slechts: “Mooi Mevrouw.” Ze moest lachen en zei: “Is dat alles wat je ervan vindt?” Ik moest ook lachen en zei: “Ze zijn echt heel sexy Mevrouw, ze zullen vast mooi staan onder Uw jurk.” “Dat is beter meisje.” Ze deed de pumps in een plastic tasje en Ze liet merken dat ik de deur voor Haar moest openen om naar de auto te lopen. Natuurlijk realiseerde ik me dat de pumps niet geschikt waren om mee auto te rijden, vandaar dat Mevrouw Haar platte schoenen nog aan had.

Naar het eetcafé

In het kleine dorpje op ongeveer 10 minuten rijden kwamen we aan bij eetcafé ‘Zij aan Zij’, een beetje vreemde naam, maar ik schonk er verder geen aandacht aan. Uiteraard deed ik netjes de deur open voor Mevrouw. Ze liep naar binnen, ik was aangelijnd. Kennelijk had Mevrouw de inschatting gemaakt dat dat in dit eetcafé wel kon, alhoewel ik geen idee had op basis waarvan Ze die afweging had kunnen maken. Maar het werd me snel duidelijk. Ik zag alleen maar vrouwen, de naam ‘Zij aan Zij’ kreeg hierdoor dus betekenis. Er kwam een vrouw op ons af en ze zei: “Welkom Mevrouw Wil, maak het U zelf makkelijk hier. Ik hoop dat U en Uw onderdaan een prettige avond hebben. U krijgt van ons een drankje van het huis.” Mevrouw knikte en ging aan een tafeltje zitten. Ik bleef staan, omdat Mevrouw niet had gezegd dat ik ook mocht gaan zitten. Ze keek naar me en glimlachte. Haar mooie glimlach maakte me altijd week. Ik weet nog goed dat ik tijdens de eerste sessie bij Haar thuis op bed lag en moest huilen. Ze keek me aan, ik zei “U bent mooi, toen ik Haar in de ogen keek.” Dat was een mooi moment van verbinding.

“Je mag gaan zitten saskia.” “Dank U Mevrouw.” Ik ging zitten, de halsband trok wel wat aandacht, maar niet extreem. Ik zag wat vrouwen naar ons kijken, ik voelde me meteen op mijn gemak. Als saskia ben ik graag een lesbische slet en dus ook graag in de buurt van vrouwen. Mevrouw heeft dit mogelijk gemaakt, ik ben Haar zeer dankbaar. Ze wist al vrij snel van alles rondom mijn verlangens, die ik zelf vaak complex en vermoeiend vind. Ze weet rust te brengen tussen mijn oren, me op mijn gemak te laten voelen, mezelf te accepteren zoals ik ben. Ik ben zo blij dat ik Haar heb mogen ontmoeten.

“Dit had je niet verwacht, neem ik aan,” zei Mevrouw met een glimlach. “Nee, zeker niet, ik had eerlijk gezegd een angstig gevoel in mijn lijf dat ik met halsband en riem een restaurant in zou moeten gaan. Maar nu ik hier met U ben, kan ik me echt saskia voelen. Ik ben U echt heel dankbaar.” De vrouw van het eetcafé kwam langs en vroeg of alles naar de zin van Mevrouw was. Naar mij werd niet gekeken, alsof de vrouw de rolverdeling goed begreep. Mevrouw zei: “Ja, alles is prima, dank u wel hoor. Over een uurtje willen we wat eten, komt u dan maar met de menukaart. Intussen vermaken we ons wel, toch saskia?” De vrouw keek toen naar mij, ze keek streng en ik zei een beetje verlegen: “Jazeker Mevrouw.”

Verder kletsten we over van alles. Wederom of er ‘niets’ aan de hand was. Ik kon me voelen zoals ik was. Ik voelde me wel vrouwelijk, alhoewel praten over het dagelijks leven en zo mijn mannelijke ‘ik’ soms in mij opriep. Maar als de onderwerpen weer wat luchtiger werden, kwamen vaak verrassend vrouwelijke trekjes boven. Alsof ik liever was, zachter, meer begrip voor situaties kon opbrengen. Niet zo op de voorgrond tredend. Wat was dat heerlijk.

Ik moest even naar het toilet en vroeg om toestemming. Mevrouw knikte en klikte de riem even los. Ik liep naar het toilet in mijn korte rokje, kousen en jarretelgordel, die soms door de bewegingen van het rokje te zien was. Een vrouw aan de bar zei: “Mooi hoor meid, kom je straks even bij me zitten?” Ik wist niet wat ik moest zeggen, maar zei ineens bewust: “Dat zal ik aan Mevrouw moeten vragen.” Ze keek weg zonder verder wat te zeggen. Dat vond ik raar, maar ik schonk er verder geen aandacht meer aan. Toen ik het toilet wilde verlaten kwam ik de vrouw van de bediening tegen. Ik schrok van hetgeen ze ineens zei: “Was je bijna in subspace vanmiddag?” Ik keek haar aan, zij keek mij aan en glimlachte, alhoewel haar ogen haar strengheid niet konden verbergen. Ik vroeg verbaasd: “Was u dat?” “Voor mij een weet voor jou altijd een vraag, saskia.”

Ik liep verward terug naar het tafeltje. Mevrouw zag dat ik even van mijn stuk was gebracht. “Ik wist ervan saskia, wat dacht je dan, wie anders zou hebben moeten doorgeven waar je was en wie in zo een afgelegen bos zou dan zomaar toevallig een zweep meenemen?” Ja, daar had ik helemaal niet aan gedacht toen ik in isolement aan de boom vastgebonden stond.

Mevrouw bestelde nog een drankje. Toen de vrouw de bestelling kwam brengen zei Mevrouw tegen haar: “We hebben saskia goed te pakken gehad, ze kwam net zo verward terug, maar nu is alles haar duidelijk geworden.” De vrouw zei: “Ja, zo zie je maar dat zo een sletje zelf de logica niet kon opbrengen om de juiste verbanden te leggen. Een beetje dom van het sletje, maar goed, ze heeft nog veel te leren.” “Dat is zeker zo, maar we boeken vooruitgang,” zei Mevrouw. Ik voelde me klein en nederig worden.