Hoofdstuk

Alles is een verhaal, we bestaan bij verhalen. Er is een prachtig boek over geschreven (Sapiens - Yuval Noah Harari), het geeft houvast bij de vraag waarom wij mensen de dingen doen die we doen.

Iedereen heeft zijn verhaal, sommigen hebben meer verhalen dan anderen. Ikzelf, type omgevallen boekenkast, heb er misschien soms teveel. ’s Ochtends een verhaal op de golfbaan met mijn zakenvrienden, ’s middags demonstrerend met mijn zoon op de A12 voor het milieu en ’s avonds met bier bij ADO Den Haag op de tribune vloeken tegen de scheidsrechter. Het zijn allemaal mijn verhalen, mijn verhalen zijn echt en ik vertel ze graag.

Op het moment dat je je realiseert dat alles een verhaal is, kun je het ook meteen relativeren. Relativering voorkomt ongelukken, oorlog en ruzie. Het is iets wat we in de huidige tijd misschien een beetje te weinig doen, maar dat is een betoog voor een ander podium.

Hier op deze website hebben we het over fetisjes, BDSM, D/s-relaties. Ik ben zelf op zoek naar een D/s relatie. Niet in de vorm van TPE, maar een meer hybride vorm als we samenzijn. Onze D/s is dus ook een verhaal, het is namelijk ons verhaal.

Het is ons verhaal wat wij samen schrijven. Waarin zij (de s) een stukje zelfstandigheid inlevert en ik (de D) een stukje extra verantwoordelijkheid erbij neemt. Zo’n verhaal groeit en verandert, soms pauzeert zo’n verhaal of misschien eindigt het zelfs en moet de relatie opnieuw vorm krijgen. Het kan allemaal.

De kern van elk verhaal is dat er door beide partijen mee ingestemd wordt en dat het voor beide partijen wat oplevert. Als het dat niet meer doet dan eindigt het verhaal.

Nu ik aan het daten ben hoor ik af en toe toch ook wel wat schrijnende verhalen. S-en die uitgescholden worden, die alleen maar straf krijgen omdat regeltje x-y-z is overtreden, D’s die zo maar in ene het contact verbreken, schreeuwende D’s.
Ik snap dat niet. Ik snap niet dat de s niet voldoet en ik snap ook niet dat de s dat accepteert, het verhaal kan namelijk nooit zijn dat ze “nooit goed genoeg is”. Dat is een k*t-verhaal namelijk en helemaal niet de bedoeling.

Straf ik dan nooit? Het antwoord is inderdaad “Nee, ik straf nooit”. Ik sla en verneder graag, maar dat is omdat ik dat kan en mag, niet omdat ze wat fout doet. Niet omdat ze niet goed genoeg is, sterker nog: ze verdient een podium omdat ze schittert in het tonen van haar liefde voor mij. Het is aan mij om ervoor te zorgen dat ze dat kan uitstralen.

Daarom toch nog even een opmerking over die schreeuwende en scheldende D’s. Als jij, als s, in zo’n D/s relatie zit dan moet je die misschien maar eens verlaten als het je niet lukt om daar verandering in te brengen. Het is de bedoeling van elke relatie namelijk dat het de liefde voor elkaar sterker laat stromen, niet om je slechter te laten voelen.
En die overweging voor verlaten is eigenlijk ook heel makkelijk: waarom zou je überhaupt nog bij je D blijven als jij duidelijk niet goed genoeg bent? Lijkt me voor de D ook niet leuk, zo'n k*t-sub.