Hoofdstuk

Hendrik maakt zich uit de voeten. Ze grinnikt achter zijn gespierde rug. Ja, ze heeft hem echt van het padje gebracht.

Janneke ziet er heel wat minder blij uit. Haar haren nat en niet van die heerlijke douche die ze heeft gekregen. 'Nog even,' fluistert ze haar vriendin toe. Dit is opdracht één, daarna nog maar zes te gaan.' Janneke werpt haar een koude blik toe. Ze bedoelde het echt als opsteker, maar zo kwam die blijkbaar niet aan. Nog sneller en harder schrobt Janneke de vloer. De belletjes, die nog steeds op haar tepels bevestigd zijn, klingelen vrolijk. Het contrast kan bijna niet groter, bedenkt Michelle. Maar ja, ze kent Janneke. Als zij iets in haar hoofd gezet heeft, gaat ze het volbrengen ook. Meesteres zal ze worden, hoe moeilijk ook.

Hendrik heeft zich blijkbaar omgekleed, want als hij terugkeert in de badkamer heeft hij een blauw stippeltjes overhemd aan. De bovenste twee knoopjes staan zoals gewoonlijk open. Zijn borsthaar daardoor zichtbaar. En dat heerlijke geurtje wat hij heeft opgedaan. Ze voelt hoe haar sappen beginnen te stromen. Hij is dan wel lekker klaargekomen, maar zij natuurlijk nog niet. Haar handen jeuken om alle knoopjes open te doen, hem weer te verrassen. Ze kan bijna zijn vingers op haar klitje voelen. Dat is wat haar in beweging zet, aangevuld met haar haar enorme zelfvertrouwen.

Met een zwoele glimlach loopt ze naar hem toe. Ze ziet dat Kim haar met samengeknepen ogen volgt. Het maakt dat ze nog meer rechtop loopt. Ze voelt zich net een mannequin die op de catwalk loopt. Met kleine hautaine stapjes dichter bij haar Meester. Ze ziet weer die verwarde flikkering in zijn ogen. Het zet haar nog meer aan om te doen wat ze wil doen. Hem verleiden, hem zover krijgen dat zij een heerlijk orgasme krijgt, wat voor haar gevoel alweer veel te lang geleden was.

Langzaam komt ze dichterbij. De verwarde blik heeft plaatsgemaakt voor een neutrale blik in zijn ogen. Het maakt dat ze zich even inhoudt. Ziet ze nu een geamuseerde blik? Ze werpt haar haren naar achteren en zet weer een kordate pas vooruit. Ze is nu zo dichtbij, dat ze de adem op haar gezicht voelt als ze hem aankijkt.
'Meester,' fluistert ze. En ze legt uitdagend haar handen om zijn middel. Haar heupen naar voren gebogen, haar handen zacht strelend omhoog. Ze tuit haar lippen en als hij niet reageert, legt ze meer druk. Ze slaat haar handen om zijn nek en trekt hem naar zich toe. Klaar om die heerlijke tongzoen te ontvangen en meer...

Onbewogen duwt hij haar echter van zich af. 'Help die nietsnut in de badkamer even. We vertrekken over 30 minuten en dan moet alles spik en span zijn,' zegt hij.
'Maar Meester,' stamelt ze perplex. En ze slikt. Opeens beseffend dat ze hier niet alleen staat, maar met Kim en Janneke om haar heen. Ze voelt de rode blos op haar gezicht. Dat heb je weer lekker gedaan Mies, moppert ze in zichzelf. Een blauwtje lopen waar iedereen bij is, hoe gênant! Haar moment komt nog wel. Net kon ze het ook, dat kan ze echt nog wel een keer. Maar wel in anderen sferen, niet in deze badkamer. Ja, dat was het natuurlijk. Het was de verkeerde plek.

Hendrik lijkt haar gedachten te kunnen raden, hij geeft haar een geamuseerde knipoog.
Ze beseft dat zij het nu is die de verwarde blik in haar ogen heeft.
Zijn volgende bevel dringt dan ook niet gelijk tot haar door. 'Oh en die slet mag natuurlijk ook niet daar pis ruiken. Tempo opschieten!' En ze voelt de ferme tik tegen haar billen. Ze is er weer. Maar hoe kan het dat Hendrik zo snel van emoties kan veranderen: nors, zwoel, overgevend, afwachtend, verward en dominant. Ze haat het! In haar vorige leven was zij het die altijd alles bepaalde.

Met een snelle gris, pakt ze het zweepje op de stoel naast haar. Als ze moeten opschieten dan zal ze zorgen dat ze dat gaan doen. Met grote passen loopt ze naar Janneke. 'Je hebt onze Meester gehoord Janneke,' zegt ze met hoge stem. 'Opschieten!' en ze slaat twee keer met een ferme tik op de billen van haar vriendin. Ze ziet meteen de rode strepen verschijnen. Ze bijt op haar lip: dat slaan moet ze nog even beter leren. Toch werkt het wel: Janneke werkt sneller. Kim helpt haar. Ze heeft Janneke's hoofd stevig vast en laat het de juiste kant opdraaien.

Michelle krijgt bijna een hartverzakking als opeens de stem van Hendrik uit de speakers komt: 'Nog 25 minuten!' Serieus? Gaat hij nu iedere vijf minuten door de speakers schreeuwen hoeveel tijd ze nog hebben?
Met een zachte blik kijkt ze naar haar vriendin Janneke. Dit keer is zij het die nog veel te verduren krijgt. Ze had gedacht dat ze in dit gebouw de zeven opdrachten zou krijgen. Blijkbaar niet. Zullen ze weer naar huis gaan? Ze slaakt een diepe zucht, die onwetendheid maakt haar soms helemaal gek. En ze hoort haar kleine stemmetje ertussendoor: maar je bent er ook verslaafd aan geraakt.