Hoofdstuk

Voor mijn toekomstig bijzondere vriendinnetje:

Ik hou niet van schreeuwen. Misschien als Oranje scoort of als mijn favoriete bandje in de Melkweg staat of een enkele keer als ik mijn teen stoot. Dan wel, maar nooit tegen mijn bijzondere vriendinnetje.

Mijn bijzondere vriendinnetje laat zich door mij vernederen, slaan en gebruiken, zonder dat ik mijn stem hoef te verheffen.
Heb ik dan van die overtuigende en dwingende ogen? Ik weet niet hoe mijn ogen zijn, ik zie ze zelf alleen als ik voor de spiegel sta, maar als je van me houdt dan zul je ze mooi vinden zoals ik ook kan verdrinken in die van jou.

Mijn bijzondere vriendinnetje maakt, zonder protest, naakt de koude badkamer schoon als ik haar dat zeg.
Ben ik dan zo sterk dat ze bang is voor het enorme pak slaag dat er eventueel volgt bij protest? Nee, ze is niet bang, terwijl ze weet hoe sterk ik ben als ze mij de zware boodschappen ziet tillen voor haar.

Mijn bijzondere vriendinnetje laat zich vrijwillig vastbinden en opsluiten, een simpel handgebaar van mij is daarvoor toereikend.
Doet ze dat omdat ik haar chanteer met de dingen die ik van haar weet? Dat denk ik niet, want zij weet nog veel meer van mij. Ik vertel haar namelijk ook mijn geheimen, omdat we veilig zijn bij elkaar.

Dus als mijn bijzondere vriendinnetje na dit alles, uitgeput, aan mijn voeten ligt, dan zegt ze eigenlijk heel zachtjes tegen mij: “ik hou van jou…".
"Liefje...", fluister ik dan in haar oor, "ik kan dit ook alleen maar omdat ik van jou hou. Ik kan van je houden zoals niemand anders kan".