Hoofdstuk

'Rustig maar,' sust haar vriendin. 'Ik ben niet van plan om je te verkrachten ofzo hoor.'
Michelle haar ledematen voelen direct weer ontspannen aan.
'Maar je weet wat ik voor je voel toch?' direct begint Michelle's hart weer harder te slaan. God wat moet ze hier nou mee? Zij wil Hendrik, heeft Kim erbij gekregen en oké, ze heeft het wel gezellig met haar. Maar nu Janneke ook. Ze is toch zeker geen bi?

Ze denkt weer terug aan Michael. Ja, haar leventje met haar man was misschien wel saai, maar wel heerlijk voorspelbaar. En nu dan? Moet je kijken waar ze nu in opgesloten zit. En voor welke vraagstukken ze nu staat. Nee, het is allesbehalve makkelijk. 'Ik weet het even niet hoor Janneke,' zegt ze eerlijk.
'Voel je echt niet hetzelfde?' vraagt Janneke met een dun stemmetje.
God, hoe moet ze dit nou zeggen. 'Eh,' begint ze voorzichtig. 'Je bent een hele lieve meid, maar ik ben niet verliefd op jou.' Ze hoort de onregelmatige ademhaling van Janneke. 'Ik wil je nooit missen als mijn beste vriendin,' voegt ze dan ook snel toe. 'Maar op dit moment heb ik al een driehoeksrelatie met Kim en Hendrik. En als Hendrik zegt dat ik met jou moet spelen dan doe ik dat met alle liefde. Maar jouw droom is om Meesteres te worden. Snap je?' vraagt ze aarzelend.

Janneke knikt. 'Jawel,' zegt ze zachtjes. 'Maar hoe kan ik dat doen dan als jij mij niet wil?'
'Misschien dat je dat met Hendrik kunt overleggen hoe je dat kunt bereiken? Wat ik heb begrepen is Hendrik nu het hoofd van de Secret Order. Er moet een andere manier zijn dan de nonnen toch.'
Janneke kan haar tranen niet bedwingen. Ze snift, 'eigenlijk wilde ik alleen Meesteres worden om jou te krijgen, daarom heb ik dit hele spektakel opgezet.' Ze gaat aan de andere kant van de kooi zitten. Michelle weet even niet wat ze moet zeggen, dus laat ze haar even tot rust komen. Ze dommelen samen in slaap. Totdat na een aantal uren een deur krakend opengaat.

'Zo meisje, hoe staat het ermee?' Het grote licht gaat aan. De meiden knipperen met hun ogen. Ziet ze het nou goed, is hij het echt? Zijn haar nog nat van het douchen, hij staat er kwiek bij. Zal het al ochtend zijn of nog midden in de nacht? Ze kan het niet weten, omdat er geen ramen zijn in de hal. Ook is nergens een klok, horloge of iets anders wat de tijd aangeeft. Michelle knippert haar tranen weg, even wordt het teveel. Maar dan wint toch haar frustratie terrein. 'Meester, wat fijn dat U er bent, haal ons hieruit. Het is gewoonweg een hel op aarde hier.'

Janneke kijkt Hendrik stilletjes aan, niet goed wetend hoe zij moet reageren. Het is de eerste keer dat ze elkaar weer zien sinds ze hem heeft verraden. Zou hij het haar willen vergeven? Hem kennende gaat dat vast niet makkelijk worden. Maar wat hij nu doet, is nog erger dan een uitbrander. Hij kijkt haar gewoonweg niet aan, begroet alleen Michelle met "meisje" alsof zij niet bestaat. Wat nu? Ze moet toch iets doen? Ze schraapt al haar moed bijeen. 'Eh Hendrik,' begint Janneke voorzichtig. 'Ik weet dat ik fout zat, kunnen we het...'

'Heb je mij dan een beetje gemist dan?' Zijn vinger volgt de traan die over Michelle's gezicht naar beneden glijdt. Ze probeerde ze nog zo tegen te houden, waar ze dus niet in geslaagd is.
Alsof Janneke niets heeft gezegd, zo negeert hij ook haar woorden. Het is duidelijk. Ze schuift naar achteren, slaat haar armen om haar benen en legt haar kin erop. Genegeerd worden boven op de afwijzing van Michelle voelt loodzwaar. Wat is het leven toch soms kut.

Janneke moest eens weten. Ze kan wel denken dat Hendrik haar negeert, maar in gedachten is hij druk bezig met haar. Hij overdenkt zijn volgende zet. Alleen Michelle meenemen of toch allebei? Hij wil haar niet laten weten dat ze toch ergens ook zijn respect heeft verdiend. Wie breekt nou uit en heeft het lef om hier te komen en hem te proberen te overmeesteren. Gelukkig is het niet gelukt. Nee, dat komt omdat hij altijd tien stappen vooruitdenkt. Iets wat zij zeker nog te ontwikkelen heeft.

Hendrik loopt weg samen met Michelle. Janneke begint zachtjes te huilen. Ergens voelt hij een beetje medelijden met haar, wat nog versterkt wordt door Michelle. Ze trekt aan zijn hand en vraagt op zo'n lieve toon wat er met Janneke gebeurt, dat hij niet anders kan dan er aandacht aan te besteden.
Hendrik kijkt Michelle bedenkelijk aan. 'Ik weet het eigenlijk niet,' antwoordt hij haar. 'Ze heeft straf verdiend. Niemand mag mij zo ondermijnen en mijn subjes zo behandelen.'
Michelle brengt haar haren tot een paardenstaart, terwijl ze nadenkt. Hoe komen ze hier in godsnaam uit. Want wat ze wel weet is dat ze Janneke toch nog wel als vriendin ziet, ondanks alles wat gebeurd is. In voor- en tegenspoed er voor elkaar zijn, zo hoort het toch? Het moet toch te doen zijn om iedereen weer samen te brengen? 'Meester, toe,' fluistert ze dan ook en ze legt haar hand op zijn onderarm om hem tot stilstand te brengen.