Hoofdstuk

Ze hoort wat metaalgerinkel en een tel later ziet Janneke wat ze in haar hand heeft. Ze hurkt erboven en met een kletterstraal spuit haar urine in de ijzeren bak. De warme vloeistof beweegt gevaarlijk heen en weer als ze de bak optilt. Met een gezicht vol afkeer kijkt Janneke haar aan als ze in haar richting loopt.
'Ook al wou ik je kooi opendoen, ik kan dat niet zonder een alarm af te laten gaan. Maar kijk ik heb wel een heerlijk drankje voor je,' krast ze haar toe.

Tante Annie pakt Janneke bij haar kin en duwt een volgelopen spuit met urine, zonder naald natuurlijk, in haar mond. De spuit is ruim 20 cm en Janneke moet bijna kokhalzen zo ver duwt ze het in haar mond. Tante Annie is resoluut en in één beweging duwt ze hem leeg. De urine komt rechtstreeks in haar keel. 'Dom wicht,' schampert ze, 'dacht je echt dat ik Hendrik zou verraden?' Ze geeft een paar tikken tegen het gezicht van Janneke, loopt naar de andere kant en kijkt Michelle aan. 'Jij hoeft vast geen drinken meer toch schatje?' Michelle schudt van nee. Zachtjes mompelt ze dat ze wel moet plassen. De stok beweegt richting haar kutje. Ze verneemt dat deze tussen haar schaamlippen wordt gedraaid. 'Misschien moet ik jou toch nog wat opvoeden, toch mijn oude hobby weer oppakken.' De stok zwiept omhoog hard tegen de kooi. 'Ik was ooit Meesteres, een hele bekende. Geen slaaf dus jij nietsnut!'

Zachtjes duwt ze de stok weer tussen de schaamlippen van Michelle. 'Heb je wel eens met kaarsen gespeeld meissie?' vraagt ze terwijl de stok heen en weer tussen de schaamlippen gaat.
Michelle kijkt angstig. 'Eh nee,' stamelt ze. Ze bidt dat tante Annie het hierbij laat. Ze wil helemaal niets met kaarsen en zeker niet met deze nare oude vrouw.
'Ik moet echt plassen,' leidt ze haar af.
'Nou kijk meissie.' En ze trekt de dop van de onderkant van haar stok eraf. 'Nu kan je erin plassen. Net een trechter zeg maar.' Ze zet een bakje aan de onderkant en duwt opnieuw de stok tussen de schaamlippen van Michelle. 'Laat maar lopen, net als een waterglijbaan,' giechelt ze. Haar schaamte is groot, maar de behoefte om te urineren nog groter.
'Kijk nou toch eens,' roept tante Annie zo blij. 'Nou heeft je vriendin nog meer om te drinken.' Haar plas klettert in het schaaltje. 'Sorry Janneke,' roept ze. 'Zo had ik het echt niet bedoeld.'

Opnieuw haalt tante Annie de spuit erbij en het ritueel herhaalt zich. 'Dit zet ik je betaald, oud kreng,' schreeuwt Janneke zodra ze kan. 'Als ik hieruit kom dan weet ik je te vinden!'
Michelle maakt lawaai met haar handboeien in de hoop Janneke tot bedaren te brengen. Maar Janneke is zo boos, wat tante Annie haar niet in dank afneemt.
'O jij wil mij bedreigen. Is dat echt wat je wil? Jij ondankbare snotaap!' Met woeste gebaren maakt ze de kooi van Janneke open. Het alarm gaat af, het klinkt als het geluid van een sirene. Ze sleurt Janneke aan haar haren eruit. Janneke stribbelt tegen, maar tante Annie is sterker dan ze had gedacht.

'Meekomen jij, ík zet het je betaald.'
'Laat haar met rust,' mengt Michelle zich ertussen. 'Dit zou Hendrik nooit zo gewild hebben.' Ze probeert tante Annie bang te maken. 'Misschien is hij al op weg, want door het alarm is hij gewaarschuwd.'
Maar tante Annie is niet onder de indruk. Ze loopt stug door en sleept Janneke achter zich aan. Michelle hangt daar onder de kooi, totaal weerloos.
'Meester,' schreeuwt ze. 'Hoort U mij? Dat mens is helemaal gek!'

'Je meester slaapt nietsnut. Ik ben vannacht hier de baas.' En met een simpele beweging legt ze Janneke op haar buik op de vloer. Ze pakt haar linkerarm en voordat ze er erg in heeft, heeft ze een leren handboei om. En een paar tellen later ook om haar rechterpols. Dat mens mag dan wel oud zijn, maar ze is echt haar kracht nog niet kwijt. Tante Annie staat op en trekt Janneke aan haar haren mee omhoog. Grijpt dan haar linkerarm vast en klikt deze aan een ketting. Hetzelfde herhaalt zich met haar rechterarm. Janneke spartelt tegen, maar het enige wat ze hoort is de snerpende lach van tante Annie en de sirene van het alarm.

Langzaam gaan de armen van Janneke omhoog. De kettingen worden door een mechaniek opgetrokken en de armen meteen gespreid. Als Janneke nog net op haar tenen kan staan is het stil. De sirene is uit, Ze hoort niemand meer lachen. Het licht dimt. En dan vanuit het niets... Pets! Een harde slag van een stroken zweep op haar kont. Ze gilt, maar de slagen gaan door. 'Tel maar nietsnut,' hoort ze de vrouwenstem.

'1... 2... 3... 10... ' Janneke wil weg. Hoe kan ze zich hieruit bevrijden. Ze denkt koortsachtig na terwijl ze verder telt: '14... 15...'

Met Michelle gaat het ook helemaal niet goed. Al haar ledematen staan strak gespannen. Nee, ze voelt zich helemaal niet fijn. Doordat zij zo begon te gillen en hysterisch werd, is die gemene vrouw hier gekomen. En ze heeft het helemaal op Janneke gemunt. Zou dat komen omdat er een machtsstrijd gevoerd wordt? Meesteres tegen Meesteres? Janneke heeft haar net verteld dat de nonnen respect voor haar kregen, omdat ze niet brak. Maar dat gegil van haar vriendin: kon ze maar haar handen voor haar oren leggen. Is dat wel eerlijk eigenlijk? Dat ze hier ligt, haar vriendin afgeranseld wordt, zonder dat zij er ook maar iets aan probeert te doen? Haar gemoedsrust wordt steeds minder. Ze wil wel helpen, maar hoe?