Hoofdstuk

'Zet je schrap,' is zijn antwoord en Hendrik trekt haar benen recht onder de kooi. Ze voelt dat het menens is en worstelt zich los. Althans, dat probeert ze. Maar Hendrik weet wat hij doet. Ze ligt nu op haar rug, kan geen kant op en kijkt rechtstreeks tussen de benen van Janneke. Ze weet het, ze kan haar stopwoord gebruiken. Het woordje "Lion" ligt op het puntje van haar tong. Ze verbijt zich. Hiervoor laat ze het toch niet allemaal knallen?
'Je wilt praten? Praat!' Hendrik loopt weg en pakt Kim bij haar hand. 'Of wil jij ook?' vraagt hij op barse toon.
'Nee meester, ik wil bij U zijn,' haast Kim zich te zeggen. Hand in hand lopen ze weg. Kim kijkt een keer achterom naar haar vriendin. Hendrik roept 'Hé Siri, ik ga naar huis' en een paar tellen later gaat het licht uit.
'Serieus!' gilt Michelle. 'Laat U mij hier zo achter? Ik heb er spijt van zeg ik toch, neem mij mee!' De stilte is bijna angstaanjagend. Ze hoort hoe de sleutel in het slot wordt omgedraaid. Opgesloten zijn ze. Haar hart klopt. Nog nooit heeft hij haar alleen gelaten. Waarom dan nu wel. Is ze hier wel veilig?

Ondertussen lopen Hendrik en Kim naar de taxi die buiten staat te wachten. Veel zeggen ze niet tegen elkaar, doodmoe zijn ze. Niet gek als het als al half vijf 's nachts is.

'Meester!' gilt Michelle tegen beter weten in. Haar ogen wennen maar niet aan het donker.
'Kan jij iets zien?' vraagt ze bibberend.
''Wen er maar aan,' snauwt haar vroegere vriendin. 'Morgen wordt het weer licht.'
'De eikel, hij laat ons gewoon hier ons gang gaan.' De borstkast van Michelle deint onrustig heen en weer. Allerlei spookbeelden komen bij haar binnen. 'En wat nou als het niet goed gaat met ons, wat dan. 'Hendrik, Meester,' gilt Michelle buitenzinnen.
'Stop!' vermaant Janneke haar. 'Michelle stop nu.'
Langzaam gaat het gillen over in snikken. Het lijkt wel of Janneke het met haar te doen heeft. 'Je kent Hendrik toch,' sust ze. 'Ik zit al dagen in de kooi, maar als het echt niet gaat, dan heeft Hendrik het altijd door.'
'Hoe dan?' snuft Michelle.
De zucht van Janneke lijkt uit haar tenen te komen. 'Ja, als ik dat eens wist. Maar gek genoeg voel ik mij wel veilig bij hem. Als het niet goed gaat, dan haalt hij ons eruit, punt.'
Michelle wordt stil en overdenkt wat Janneke zegt. Janneke was opgesloten, ze ontsnapte, kwam op het feest, wilde Hendrik een hak zetten, maar zit nu weer vast. En tóch komt ze voor hem op, waarom in godsnaam? Tijd om dát uit te vogelen nu ze zich weer wat rustiger voelt.

'Janneke,' begint Michelle aarzelend. 'Ik begrijp er helemaal niets van. Je was altijd mijn beste vriendin.' Ze heeft er behoefte aan om weer die verbondenheid van die tijd te voelen. 'Weet je nog die keren? Dat we op de bar stonden te dansen?'
Ze hoort het zachte gegrinnik van Janneke. 'Ja tuurlijk hoe kan ik het vergeten. Jij trok altijd alle aandacht. En niet veel later gingen er behoorlijk wat handen over onze benen en billen.'
'Kut,' jammert Janneke.
'Wat?' Iets in stem van Janneke triggert Michelle.
'Ik moet plassen, door alles wat gebeurd is heb ik niet geplast voordat ik de kooi inging.'
'En nu?' vraagt Michelle angstig, nog heel goed wetend wat haar uitzicht is.
'Ik houd het op,' zegt Janneke overmoedig. Michelle zucht opgelucht, blij dat haar vriendin er alles aan doet om haar niet nat te plassen.

'Maar Janneke, kan je mij vertellen wat er nou de laatste tijd met je is gebeurd?' Nieuwsgierig en vastbesloten is ze om het hele verhaal uit Janneke te trekken.
Ze hoort een zucht die ze beluistert als berusting: 'Nou ik ben gedumpt bij een paar nonnen. Hendrik dacht dat ze mij klein konden krijgen. Volgens zijn theorie moet je eerst als slaaf geleefd hebben voordat je als Meester of Meesteres verder kunt. Grote boelshit natuurlijk.' Janneke kreunt, ze verneemt dat haar blaas voller wordt. Vastbesloten om hier niet aan toe te geven, gaat ze verder. 'De nonnen probeerden het van alle kanten, ze sloegen met zwepen, bonden mij vast, lieten mij uren achter elkaar edgen. Mijn kutsappen stroomden er gewoon uit, maar ik gaf niet toe. Ik brak niet. En toen kregen de nonnen respect voor mij, ze begonnen mij anders te behandelen, ik kwam hoger in rang. En ze begonnen te luisteren naar mij. En zo ben ik ze de baas geworden dus, op een heel natuurlijke...'

Wat ze zo goed probeerde lukt niet meer. 'Sorry Mies,' klinkt het gesmoord terwijl ze haar urine laat lopen. De straal stroomt over het gezicht van Michelle. Ze hoort het onderdrukte protest van haar vriendin, nu zeker niet in staat om hard te gillen. 'Sorry Michelle,' herhaalt ze nogmaals. 'Ik wilde dit niet, ik wilde alleen samen zijn met jou en jouw Meester. Ik als jouw beste vriendin. Maar jij koos voor Kim.' Terwijl de laatste druppels op Michelle's gezicht belanden snikt Janneke het uit. De woorden zijn uit haar hart gesproken. Haar hart bonst tussen haar ribben. Hoe zal haar vriendin hierop reageren?