Hoofdstuk

De mogelijkheid om rationeel te denken wordt steeds moeilijker door de dildo die tegen zijn prostaat drukt. Godsamme, als dit zo doorgaat dan komt hij klaar! Denk aan schaapjes, tel ze, probeert hij zichzelf af te leiden. '1, 2, 3, ahhh.' Hij hoort zichzelf hardop kreunen. Kut, schaapjes helpen niet, dan maar het beeld van vieze maden over het aanrecht. Hij vergroot ze uit, waardoor hij ze levensgroot voor zich ziet. Wat hij ook probeert, het gevoel is sterker. Tegen zijn wil spuit zijn sperma er volop uit.

Janneke kijkt vol verbazing. 'Serieus,' roept ze tegen Hendrik. Ze stopt met de zweepslagen en trekt Kim bij haar haren naar achteren. Dit was de kans waar Hendrik op hoopte. Hij verbijt een glimlach: hier heeft Janneke dus nog iets te leren. Met een klein tikje op zijn Apple Watch verstuurt hij een alarmsignaal.
Binnen een mum van tijd gaan er verschillende piepjes af in de zaal. Janneke kijkt om zich heen. Een stuk of twintig stevig gespierde mannen en vrouwen, zowel Meesters als slaven, komen in beweging en voordat Janneke nog maar iets kan zeggen hebben ze haar vast.

Hendrik krabbelt op en trekt zijn broek omhoog. Hij loopt naar Janneke. 'Dacht je nu echt dat je mij kon overmeesteren? In mijn eigen hal, met mijn eigen mensen?' Hendrik pakt de strokenzweep van Janneke af en slaat een paar maal hard op haar borsten en buik. Hij ziet haar verwilderde blik met iets van verbazing erin. Dit had ze duidelijk niet verwacht. Hendrik wijst naar de andere zes die ook vast worden gehouden. 'Jullie? De nonnen die ik al maanden betaal, die alles kunnen doen van mijn geld. Jullie helpen deze nietsnut?'

Hendrik schudt zijn hoofd en gebaart dat de zeven mensen worden afgevoerd naar de kooien. Deze staan in de hal, achter een gordijn. Een stuk of vijftien. Ze zijn leeg maar Hendrik heeft ze niet voor niets laten bouwen. Dat blijkt nu maar weer. Janneke en de zes ex-nonnen worden ieder in een kooi opgesloten. 'Het feest is afgelopen mensen, ga naar huis, morgen praat ik met deze overlopers!' Je hoort het gemompel van mensen die afdruipen. Een leuk feestje dat zo eindigt.

'Kom meisje, we gaan naar huis.' Bijna teder aait hij Michelle over haar gezicht die nog steeds als een stijve plank aan de kant staat.
'Maar, maar, ik begrijp er helemaal niets meer van!' Met grote ogen kijkt ze hem aan. 'Hoezo was Janneke hier? Ik had net nog gezien dat ze in die kooi zat. En hoe kwam ze hier. En hoezo betaalt U die nonnen. En waarom zijn ze dan met Janneke hier?'
'Nou, nou,' gniffelt Hendrik. 'Dat zijn wel heel veel vragen vind je niet?'
'Ja, maar ik begrijp het niet. Ik wil Janneke spreken.'
'Nou dat gaat vast een keer gebeuren, maar nu niet.'

'Maar Meester, U wilt toch ook weten hoe dit zo is gekomen?'
'Ja dat klopt.' Ze ziet aan het rimpeltje op z'n gezicht dat hij nadenkt. In ieder geval heeft hij haar idee niet gelijk verworpen. Dan hoort ze zijn diepe zucht.
'Toe?' dringt ze aan. 'Ik denk echt dat ze mij misschien wel meer vertelt dan U.'
Hendrik kijkt op z'n Apple Watch. 'Weet je wel hoe laat het is? Het is bedtijd. Ik wil die snol geen enkele seconde meer van mijn tijd gunnen.'
'En wat nou als het minder tijd gaat kosten?
'Nee!' bijt hij haar toe.
'Doordat ik snellere antwoorden uit haar kan krijgen?' ratelt Michelle door.
Hendrik slaat zijn armen over elkaar. Zo non-verbaal alles zeggend.
'Echt!' overtuigt ze hem terwijl ze haar hand op zijn arm legt. 'Vertrouw mij, niemand anders kent Janneke zo goed als ik. Wat wilt U het liefst weten?'
Nu is de maat vol bij Hendrik. 'Nou weet je,' briest hij, 'als jij het allemaal zo goed weet dan praat jij maar met haar!' Met harde hand pakt Hendrik Michelle bij haar haren en sleept haar naar de kooi.
'Nee Meester, zo bedoel ik het niet! Ik wilde gewoon helpen.' Ze spartelt tegen, wat alleen maar pijnlijker is.
Alsof hij doof is, zo reageert hij niet op wat ze zegt. Bij de kooi reikt hij naar een paar polsboeien en pakt haar polsen. Ze probeert nog haar handen weg te trekken, maar Hendrik is sterker. Binnen een mum van tijd heeft ze haar boeien om.

'Meester, zo wil ik niet praten. Ik wacht wel tot morgen, oké?'
'Met een klik maakt hij de polsboeien onder aan de kooi van Janneke vast, één links en de ander rechts. En wel zo dat er ze met haar gezicht naar de kont van Janneke kijkt. Hendrik loopt naar een schakelaar en draait deze om. De kooi gaat omhoog en bij ca 50 cm zet Hendrik hem stil. Ze balanceert nu op haar tenen.
'Laat me nu Meester! Laat me maar een ander keer met Janneke praten please,' gilt Michelle. Maar Hendrik doet alsof hij niets hoort. Wat hij met haar polsen deed, doet hij nu met haar enkels. De rode band voelt zacht, een totale tegenstelling met hoe ze zich nu voelt.
'Toe nou Meester,' piept Michelle. Beseffend dat dit de laatste kans is om hem te overreden.