Hoofdstuk

Als ze de deur openduwt, klinkt de muziek vele male harder. Ze stapt de drempel over en staat in een lange gang. Op de grond ligt rode linoleum. De geur laat haar aan haar basisschool denken.
'Kim? Hendrik?' roept ze vragend boven de muziek uit. Met snelle passen loopt ze de gang door. Ze ziet zichzelf in de wandspiegels: onrustige ogen en haar handen geboeid achter haar rug. De gang buigt af naar rechts. Verschrikt blijft ze staan: een tunnel van spiegels? Godsamme, foetert ze in zichzelf. Was dan ook bij ze gebleven! Vastbesloten om zich niet te laten kennen, loopt ze naar binnen. Halverwege kan ze naar links of naar rechts. Waar zijn ze heen gegaan. Michelle kiest voor links, het lijkt werkelijk een doolhof hier!

'Waar is Michelle,' vraagt Kim terwijl ze omkijkt.
'Die zien we zo wel. We gaan eerst even iets anders regelen,' grinnikt Hendrik.
Ze lopen nu een grote hal in. De lichten floepen aan als ze langs de sensoren lopen. Kim strijkt over haar armen. Is het door de koude luchtstroom of hoe het hieruit ziet? Het is net zo'n spookhuis hier. Er staan allerlei spullen, maar door de witte lakens die eroverheen zijn gelegd, kun je niet zien wat het is. Achterin staat een wit kantoortje. Hendrik houdt zijn telefoon voor het slot en de deur gaat open. Achter elkaar stappen ze naar binnen, waar Hendrik een paar lakens van bureaustoelen aftrekt. Daarna maakt hij de boeien los van Kim.

'Pak dit laken even vast, dit moet voorzichtig gebeuren,' beveelt hendrik. Er komt een bureau vol monitoren tevoorschijn. Hendrik druk op een knop en verschillende computers starten op. Op de beeldschermen komt informatie tevoorschijn en na een paar minuten zijn er verschillende beelden van camera's zichtbaar.
'Ahh daar is Michelle, ze is de spiegelkamer ingelopen. Arm meisje,' lacht Hendrik.
'Ga zitten Kim, daar is een speciaal sub krukje.' Kim haalt een laken van een krukje weg en ziet een krukje op wieltjes met een ronde zitting en in het midden een dildo. 'Glijmiddel ligt naast de deur in de kast, tenzij je liever zonder gaat zitten,' grinnikt Hendrik. Kim kijkt verbouwereerd en pakt het glijmiddel. Ze weet dat tegenspraak geen zin heeft. Terwijl ze de dildo gereed maakt vraagt ze zachtjes: 'Wat doen we hier Meester?'

'We gaan eerst Michelle even helpen. Zit je al?' Hendrik kijkt om en lacht, hij drukt op een knop. Het beeld van Michelle in het doolhof komt op het grote scherm. Hij pakt een headset en doet deze in. Drukt op een paar knoppen en de spiegels gaan draaien. 'Michelle! Je ziet voor je een dildo. Pijp deze en de juiste spiegels draaien aan de kant. Zo ga je je uitweg vinden.' Ondertussen heeft Kim de dildo ingedaan en zit ze ongeduldig op het krukje. 'Kijk Kim, hier zit Janneke,' het beeldscherm toont een kooi, hangend in de lucht, Janneke is duidelijk zichtbaar.
'Dus u weet gewoon hoe het gaat met haar,' stamelt Kim. Ze wil opstaan maar haar voeten staan niet meer op de grond. De kruk is de hoogte ingegaan. Hendrik draait zich om en klikt haar enkels vast aan de boeien onder aan de kruk.
'Ja natuurlijk wist ik dat. Je had toch zeker niet echt gedacht hè dat ik haar in verkeerde handen zou laten vallen.'
Beschaamd buigt Kim haar hoofd. Ze denkt terug aan het moment dat ze woest haar glas tegen de muur gooide. 'Maar waarom zei U dan dat U haar naar Secret Order gebracht had?'
'Omdat het zo was.'
'Ik begrijp het niet?' Ze heft haar hoofd naar hem op. Haar ogen staan groot, hunkerend naar antwoord.

'Zak maar door je knietjes Michelle,' verder niet ingaand op Kim's vraagtekens.
Michelle heft haar hoofd omhoog. 'Ik vind mijn uitweg ook wel zonder dat stomme pijpen hoor!'
En ze beent zich een weg in de ruimte. Hendrik drukt op de oranje knop, de grond trilt aan alle kanten.
'Meester!' klinkt de angstige stem van Michelle. 'Straks stort hier alles in!' Ze rent van links naar rechts, zoekend naar de juiste uitgang. Weer drukt Hendrik de oranje knop, wat ertoe leidt dat alles weer rustig is.
'Rustig maar meisje, het is wat ik allemaal kan doen.'
'Dit is echt niet grappig,' schreeuwt ze. 'Ik was echt geschrokken!'
'Dus?'
'Nou, ik dacht dat ik doodging!'
De lach van Hendrik laat haar nog meer koken van woede. 'Nou ik doe het niet en dan? Val ik in een gat dan of zo?' Michelle is weer helemaal op haar oorlogspad beland. Hendrik overdenkt z'n volgende zet. Zijn briesende subje, zo mooi. Alles is veilig, hij heeft het wel honderd keer getest, maar gaat hij het nu al inzetten? Hij had niet kunnen vermoeden dat hij het spel al zo snel zou kunnen spelen. Alleen maar omdat Michelle hem niet gelijk volgde.
'Wil je weten waar we zijn?' vraagt Hendrik liefjes.
'O, nu hoef ik opeens niet meer te pijpen?' briest Michelle hem toe. Ze voelt het zelf ook, ze is haar controle compleet kwijt. Ze is weer haar oude strijdende zelf. 'Ik wil dat je nu naar mij toekomt, hoor je,' bijt ze hem toe. 'Dit gaat gewoonweg te ver. Ik ga helemaal niks pijpen, ik loop gewoon naar buiten en dan vind ik wel mijn uitweg!' Ze draait zich om naar de kant waar ze vandaan kwam, althans dat dacht ze. Het lijkt wel of ze rondjes doolt. Geen uitweg te vinden.