Hoofdstuk

'Tja toen werd ik Meester hè.'
Michelle kijkt naar Kim die nu haar hoofd in haar handen legt.
'Maar hoe dan?'
'O nu wil je opeens wel alle details weten? Ik vertel je nu een keer gelijk de clou hè.'
Michelle bijt op haar onderlip, vastbesloten niet toe te happen.
Even neemt Hendrik zijn ongeduldige subje op. Wat is ze toch lekker nieuwsgierig.

'Ik kreeg een challenge,' doorbreekt Kim de stilte met een hese stem.
'Wat moest je doen dan?' Als ze de woorden eruit moet trekken, dan moet het maar.
'Nou eh,' en ze kijkt Hendrik aan. 'Het was echt vreselijk!'

'Vertel het haar maar,' beveelt Hendrik aan Kim op een zacht dwingende toon.
'Oké,' maar hoe ze dit woordje uitspreekt, blijkt dat ze dit niet makkelijk vind.
'Toen ik over de drempel werd gegooid, zag ik Hendrik dus staan. Ik rende op hem af en wierp mijn naakte lichaam tegen het zijne. Zijn lichaamsgeur, ik snoof het op. Ik verloor helemaal de controle. Ik huilde, nou krijste meer dat ik terug naar huis wilde'.
Michelle wrijft over het kippenvel op haar armen. 'Nou dat begrijp ik wel,' zegt ze meelevend.

'Onze Meester' en Kim knikt naar Hendrik, 'nam mijn gezicht tussen zijn handen.'
'Zo dus' en teder legt Hendrik zijn handen om het gezicht van Michelle. Als vanzelf zoeken haar ogen die van hem. .
'Ik keek hem recht in zijn ogen aan.' De stem van Kim lijkt van ver te komen.
'Weet U nog wat U toen zei?'
Hendrik knikt. 'Ja, beheers je en vertrouw op mij, alleen dan komen we eruit.'
Michelle haar ogen verdrinken in de zijne. Ze voelt de aantrekkingskracht en tegelijkertijd het benauwde gevoel omdat ze niet weet wat er komen gaat. En toch door de woorden die Hendrik uitgesproken heeft, geeft het ook vertrouwen. Zo moet Kim zich vast ook gevoeld hebben. Nu Hendrik haar gezicht weer heeft losgelaten, ziet ze hoe Kim haar rode haren in een knotje wikkelt, ogenschijnlijk ontspannen.

'Ik wil dat je weet dat het dus mijn examen was. Ik kon en mocht dit niet verknallen wilden we hier weg kunnen komen. Ik wilde niet te hard zijn voor Kim, maar te zacht zou voor ons het einde betekenen. Bovendien had ik mij niet kunnen voorbereiden, want ik wist echt niet van tevoren dat ik Kim voor mij zou zien.'
Michelle knikt dat ze het begrepen heeft.

'Goed daar gaan we. Beeld je even in dat je weer in het klaslokaal van vroeger bent.'
Michelle sluit haar ogen. Ze zit in het midden van de klas, naast haar zit haar vriendin Janneke. Alle tafeltjes staan twee aan twee, in totaal in drie rijen opgesteld. Haar leraar met krullend zwart haar zit aan het grote bureau voorin de klas. Naast hem hangt het groene bord en in het richeltje liggen de witte krijtjes die vaak zo naar krasten dat ze er kippenvel van kreeg. Ze lacht als ze zich herinnert dat ze een keer nep-krijtjes had neergelegd en haar leraar het echt niet doorhad.

'Mooi, ik zie dat je het je kunt inbeelden,' onderbreekt Hendrik haar gedachten. 'Maar zo leuk als het daar was, zo was het hier dus niet. Ze lieten Kim en mij alleen, maar er hingen wel overal camera's. Op de vensterbank lag een envelop met daarop de tekst "Voor de meester in opleiding".

'Er zagen tien verschillende opdrachten in,' neemt Kim het gesprek van Hendrik over. Ik mocht van Hendrik de eerste kaart eruit pakken. Daar stond de eerste opdracht op en er stond op geschreven dat we pas de volgende opdracht mochten lezen als deze was voltooid.

'Inderdaad,' Hendrik neemt duidelijk de regie weer over. 'Wil je even pakken wat ik voor de eerste opdracht nodig had Kim?'
Michelle kijkt haar argwanend na als ze de kamer uitloopt.
'Wat gaat ze pakken?' kan ze niet nalaten te vragen.
'Geduld schatje, geduld.' En niet veel later ziet ze wat Kim in haar handen houdt en overdraagt aan Hendrik.

'Nou, ik weet wel hoe die voelt hoor,' probeert Michelle er onderuit te komen.
'Kim, wat stond er op het tweede briefje?' Met een onschuldige blik kijkt ze haar vriendin aan. Helaas zwijgt ze.
Michelle hoort hoe Hendrik rustig de flogger in zijn hand slaat. Ze slikt, shit hoe komt ze hier onderuit?
'Tien worden het er Michelle. Het is echt wel te doen. Ga daar maar staan. En hij wijst naar de rugleuning van de bruine bank.'
Ze twijfelt, Hendrik ziet het. 'Je wilt het verhaal dus niet verder horen?' vraagt hij naar de bekende weg.
'Jawel!'
'Dus?'
Michelle zucht. 'U heeft toch al de opdracht verteld. Zeg gewoon wat de tweede opdracht is!'
'Hé nietsnut, hier komen, nu!'
Hendrik wijst naar de rugleuning van de bank. Met het spreekwoordelijke lood in haar schoenen loopt ze naar de plek waar ze de eerste opdracht in ontvangst dient te nemen.
'Je krijgt wel zo de tweede opdracht te horen,' troost Kim haar.