Hoofdstuk

'Een hosti besmeurd met iets erop, doopte ze in mijn urine,' verzucht Kim.

Michelle ziet in gedachte de kelk met wijn die haar werd voorgehouden. Voor het eerst doopte ze de hostie erin die ze had gekregen. Een woord die zo ooit onthouden heeft door aan tosti te denken. Nog kan ze terughalen hoe het wegsmolt op haar tong.

'Godverdomme!' scheldt Kim. Direct is Michelle weer terug bij haar. 'Die trut van de oudste non sprak de woorden van de communie uit: In de Naam van de Vader, de Heilige Geest en toen...'
Kim brengt het topje van haar wijsvinger in haar mond. 'Werd dat goedje in m'n mond geduwd.'
'Goedje? Hoe bedoel je?'
Kim draait met haar ogen. 'Wat denk je?'
'Weet ik niet?' kaatst Michelle terug.
'Je kunt vast raden wat het was Michelle,' knipoogt Hendrik. 'Wit en zoetig. Wat zou het kunnen zijn?'
Glazig kijkt Michelle hem aan. .
Hendrik brengt z'n hand naar z'n kruis. 'Hiermee is het gemaakt schat.'
'Niet!'
'Jawel.'
Als beelddenker ziet Michelle nu baardige mannen aan hun pik trekken met schoteltjes eronder om hun goedje op te vangen.

Gelukkig wordt haar beeld weggetrokken door Kim die verder gaat met haar verhaal.
'En toen moest ik dat hele goedje doorslikken. En wee de gebeente als ik knoeide,' werd er naar mij toegeschreeuwd. Kim legt haar handen op haar oren, net alsof ze de woorden wil stoppen.

'Ondertussen werd er iets trillends op mijn klitje gezet. De een hield mijn ene been vast, de ander de andere. Ik kon geen kant op. Ik voelde handen op mijn borsten. En toen...toen...
voelde ik alles in mijn lichaam samentrekken. Echt, ik probeerde het tegen te houden maar het was te heftig. Het was gewoonweg teveel.'

Met meelevende ogen kijkt Michelle haar aan.
‘Hoe kon ik hier opgewonden van raken, hoe konden ze mij tegen mijn zin en zonder stopwoorden klaar laten komen.’

Kim slaat de handen voor haar ogen. Tranen biggelen weer over haar wangen.
'Goed gedaan Kim,' stelt Hendrik haar gerust en hij houdt haar in zijn armen. En in deze veiligheid vraagt ze zich af waarom ze zolang met dit geheim heeft rondgelopen. Ze voelt zich nu tonnen lichter.

'Maar bij U was het ook niet makkelijk,' fluistert Kim. Ze maakt zich los uit de omhelzing om Hendrik de ruimte te geven.

'Tja,' peinzend strijkt Hendrik met zijn hand over zijn stoppeltjes-baard. 'Bij mij ging het wat anders. Ik deed gewoonweg niet wat ze vroegen.'
'Echt niet?' vraagt Michelle
'Na ja, eerst niet nee,' licht Hendrik toe. 'Ik zat in kleermakers zit. Volgens mij zat ik daar urenlang in het pikkedonker.'
'En ze lieten U zo zitten?' Michelle kan er nog steeds niet bij dat dit allemaal gebeurd is.
'Nou nee. De ene keer ging er een harde sirene af. Daarna lieten ze het licht heel snel knipperen, je kent het vast wel van de disco's. Een stem bleef maar roepen dat ik mij moest uitkleden blablabla.'

'En U deed het niet?'
'Naja, de eerste tien keer niet nee. Maar uiteindelijk brak ik toch. Als je maar genoeg dorst hebt, gedesoriënteerd bent en gek wordt van die sirene dan gebeurt dit. Dus ook ik kleedde mij uit.'

'Dus ook U brak,' het was een bittere samenvatting van Kim.

'Ja klopt. De stem riep dat ik moest gaan staan tegen de muur en dat ze me zouden afbreken.'
'Afbreken?' echoot Michelle hem na.
'Ja, drie nonnen kwamen in een mum van tijd naar binnen gelopen. Ze pakten mij vast en bonden mijn armen en benen aan de muur vast. Die kleine riep alleen maar dat ik moest zorgen dat mijn lul hard moest worden. Ze begon er aan te trekken. De andere twee brachten een tv scherm naar binnen.'

'Probeerde ze van U een slaaf te maken, bedoelden ze dat?' Michelle had van alles verwacht, maar dit is echt te bizar voor woorden.
Dat kuiltje in z'n rechterwang: zo'n grappige vraag was het toch niet wat ze stelde?.
'Ach,' schijnbaar nonchalant geeft Hendrik zijn antwoord. 'Je ziet wat er van mij geworden is hè. Uiteindelijk hebben ze mij niet klein gekregen' en hij geeft Michelle een knipoog.
'Maar ze hebben het wel geprobeerd?' De stilte die valt zegt alles. Op de armen van Michelle verschijnt kippenvel, net of ze zich op de plek des onheils bevindt.
'En toen?' dringt Michelle zachtjes aan.

'Doe eens je ogen dicht?' instrueert Hendrik haar.
''Huh? hoezo?'
'Doe gewoon!' Die ongeduld in zijn stem kent ze maar al te goed. Ze wil het verhaal afhoren, dus ze sluit haar ogen.
'Niet stiekem kijken!' Hendrik kent haar maar al te goed. Als geen ander weet hij hoeveel moeite het haar kost om haar nieuwsgierigheid te bedwingen. Door haar wimpers ziet ze Hendrik naar de andere kant van de kamer lopen.
'Sluit ze Michelle,' fluistert haar vriendin. Ze kan niet anders dan haar ogen nu stijf dicht te knijpen.