Hoofdstuk

'Ik heb iets gedaan waar ik mij zo voor schaam.' Kim kijkt naar haar handen, durft bijna niet door te gaan.
'Je weet dat dat niet hoeft,' sust Hendrik haar. 'Daar hebben we het al eerder over gehad, weet je nog?'
Kim knikt. 'Ja, maar eigenlijk weet U nog niet alles.'
Schoorvoetend wacht ze zijn reactie af.
'Misschien is het wel goed voor je om het eens helemaal te vertellen dan.'
Nog steeds is Kim stil. Net als Michelle denkt niets meer te horen krijgen, schraapt Kim haar keel.

'Nou, eh, ik stond daar dus met mijn telefoontje.'
Michelle knikt ter aanmoediging. 'En je scrolde door je foto's.'
'Ja klopt. Dat gaf mij een goed gevoel en toen durfde ik met de zaklantaarn van mijn mobiel in de rondte te schijnen.'
Kim trekt haar benen op en slaat haar armen eromheen. Net alsof ze zich weer opnieuw moet beschermen.
'Die schimmen die het gaf op de muren. Ik deed het bijna in m'n broek van angst.'
Met liefdevolle ogen kijkt Michelle haar aan. Ze kan zich zo voorstellen dat dit vreselijk is om mee te maken. En zij maar denken dat ze het zo zwaar had gehad. Het staat in schril contrast met wat haar vriendin heeft meegemaakt.

'Ik liep tegen beter weten in naar de deur. Het voelde koud, er zat geen beweging in. Logisch ook, het was godsamme van staal. En toen ik stond te duwen tegen die deur, schoot er iets voor mijn voeten langs. Ik gilde. Nog steeds weet ik niet wat het was. Een muis, misschien wel een rat. In ieder geval zoiets. Echt, ik weet niet hoe lang ik gegild heb, hoe lang ik gebonkt heb op de deur en op de muur. Maar niemand reageerde. Mijn handen deden zo'n pijn en het haalde niets uit. Helemaal niets.'
Kim wrijft met haar ene hand over haar andere hand. Net of ze de pijn eruit wil halen.

'En wat deed je toen?' Michelle voelt haarfijn aan dat er iets moet komen wat nog erger moet zijn geweest. Het geeft Kim de aanmoediging om door te gaan.
'Een vies bankje met een soort van vetvlekken stond in de ruimte. Ik durfde niet meer op de grond te zitten, dus ja wat moet je dan hè. Ik ging zitten. Ik heb nog een foto van mezelf gemaakt.'
'Heb je die nog?'
'Ja, die laat ik je nog wel een keer zien, dan kan je zelf zien hoe ik op dat smerige bankje zat.'
'En toen kon je er dus niet uit.' Het was eigenlijk geen vraag, meer een constatering.
Kim reageert er niet op, ze is weer terug bij waar ze ooit was. 'Uiteindelijk ging ik op dat vieze bankje liggen. En koud dat ik het had. En toen kwam die stem.'
'Hoe bedoel je een stem?' Verwachtingsvol kijkt Michelle haar aan. 'Nou?' dwingt ze haar vriendin om verder te gaan.

'Echt niet te herkennen of het een man of een vrouw was. Uitkleden NU!'
Kippenvel verschijnt op de armen van Michelle als Kim deze woorden met overslaande stem uitspreekt. 'Dat zei hij of zij.'
'Moest je je uitkleden?' Michelle bijt met op haar onderlip. Hoe kan iemand toch zo gemeen zijn, zo laags.
'Ja helemaal, zelfs mijn bh en slip.'
'Jee zeg.'
'Ik moest ze op het bankje leggen met mijn mobiel er bovenop.'
'Shit, dan stond je weer in het donker dus.'
'Ja en toen moest ik tegen de muur aan gaan staan.'

'Iets dergelijks kreeg ik ook te horen,' vult Hendrik aan. 'Kleren uitdoen, opvouwen en in de hoek staan' riepen ze bij mij. Ik deed het niet hoor. Ik ben gewoon in kleermakerszit op de grond gaan zitten. Volgens mij zat ik er uren zo.'

'Dat durfde ik dus niet te doen.' Michelle kijkt nu weer naar Kim die haar handen om haar vuurrode wangen legt. Dit zal het moment zijn dat ze het te horen krijgt wat haar vriendin zo moeilijk vind om te vertellen. En wat zelfs Hendrik niet weet blijkbaar.

'Ik dacht bij mezelf, laat ik maar doen wat ze vragen, dan laten ze mij misschien met rust.' 'Dus jij stond helemaal naakt en in het pikkedonker tegen die muur aan,' zegt Michelle zachtjes.
'Ja, en toen kreeg ik weer een nieuw bevel. ik snapte er niets van, want hoe konden zij mij nou zien. Maar toch... De stem riep dat ik aan de andere kant moest gaan staan met mijn gezicht naar de muur.'
'Misschien iets met infrarood of zo?' gist Michelle. Eigenlijk interesseert het Kim niet hóe ze het wisten, het veranderde namelijk niets aan het feit dát ze het wisten.

'Ik heb de bevelen dus strikt opgevolgd. Ik hoorde de deur opengaan, maar voordat ik kon omkijken grepen twee mensen mij al vast.'
Het gezicht van Kim trekt zich tot een grimas. Ze probeert haar tranen terug te dringen, maar tevergeefs. 'Het was zo eng,' snikt Kim. Tranen dwarrelen over haar wangen omlaag. Michelle pakt Kim's bibberende hand vast en geeft haar dan een kus op haar wang. 'Als je nu niet verder wilt, dan begrijp ik het wel hoor.'

Maar nu wil Kim het wel vertellen. Misschien heeft Hendrik wel gelijk en doet het haar goed om haar geheim te delen.