Hoofdstuk

‘Ja Meester,’ fluistert Michelle. ‘Jullie kwamen klaar.'
‘Nee dus!’ Quasie geschrokken duwt Hendrik Kim weg. De deur werd opnieuw opengeslagen en daar stonden niet één, maar wel drie nonnen!'
‘Ja, ze kwamen ons vervroegd halen voor een drankje,’ vult Kim met hoge stem aan.

'Schrokken jullie je niet rot?' Michelle kan bijna niet geloven wat ze allemaal hoort.
'Jawel, maar dit was nog maar het begin, bleek achteraf...'
De stilte die valt voelt beladen. Kim ondersteunt haar hoofd met haar handen. Haar ogen staren in de verte, alsof ze in die andere wereld terug is. En gek genoeg voelt het voor Michelle of ze er zelf bij aanwezig is. Michelle schraapt haar keel.

'Eh, wat?' glazig kijkt Kim naar haar vriendin.
'Ik wil weten hoe het afloopt natuurlijk.' Kim antwoordt niet gelijk. Ze staat op en loopt naar het raam. Ze ziet hoe een zacht briesje de bladeren van de kastanjeboom heen en weer laten bewegen.
'Na ja,' gaat ze eindelijk verder. 'De nonnen vroegen ons alleen maar vriendelijk om mee te gaan.'
'En ze zeiden helemaal niets van "wat waren jullie aan het doen?"
Kim schudt ontkennend haar hoofd.
'Gek,' mompelt Michelle. 'Heel idioot.'
'Ja,' zucht Kim. 'Natuurlijk deden we onze kleding wel snel goed.'
'Dat nog wel ja,' zegt Hendrik droog. 'Maar van het opfrissen was verder niet veel gekomen.'
'Kim werpt hem een blik toe van "Ja, duh...".

'En toen, waar gingen jullie heen?'
Kim loopt nu naar de piano. Ze slaat een paar toetsen aan, Michelle herkent het melodietje van "Vader Jacob". Ze kijkt naar Hendrik, die zijn schouders ophaalt.
'Vertel nou,' dringt Michelle aan. 'Wat gebeurde er?'
Kim draait zich op de pianokruk om. 'We liepen in een soort colonne. De kleinste non voorop, ik gelijk erachter aan. Ik weet nog dat ik mij omdraaide en dat Hendrik niet direct achter mij liep, maar dat er een andere non ertussen liep. En de grootste non liep achteraan.
Ik dacht eerst dat we met z'n allen naar de douche liepen, maar dat was niet zo. We gingen daar rechtsaf. En toen liepen we in een smalle gang, meer een soort tunnel, die naar beneden afliep.'
'Net of je uit het vliegtuig stapt? zo'n soort tunnel?' vraagt Michelle die zich een beeld wil vormen.
'Ja, klopt. Maar dan met het grote verschil dat je geen vrijheid tegemoet gaat.' Michelle krijgt het al benauwd van het idee.

Kim pakt haar verhaal weer door: 'Waar gaan we heen, vroeg ik nog. Ik kan nog die lach horen van die kleinste non. Ze zei dat we naar een geheim gedeelte gingen voor een drankje.
Op dat moment voelde het voor mij al helemaal niet goed. Het liefst had ik Hendrik's hand gepakt, maar ja: hij liep niet achter mij. De lucht werd muf, ramen waren er niet en het voelde vochtig aan. Echt, ik kreeg het opeens zo benauwd. En dan opeens vanuit het niets... ' Kim haar stem slaat over. Hendrik loopt naar haar toe en slaat zijn armen om haar heen.
'Kom schatje, laten we even op de bank zitten.' Geruststellend geeft Hendrik een kneepje in haar hand. Hij weet hoe moeilijk het nu is voor Kim en neemt het gesprek van haar over.

'Dat kleine etterbakje, dus die non vooraan, duwt Kim opeens hardhandig door een deuropening naar rechts. 'Hé,' riep ik nog. Maar voordat ik het in de gaten had, duwde de non achter mij, mij naar links. Meteen hoor ik de deur dichtklappen en zit ik opgesloten in een donkere ruimte, zonder Kim.'

Met grote ogen kijkt Michelle haar Meester aan. 'Niet! echt? en toen?'
'Naja, Ik probeer mij te oriënteren maar er komt geen straaltje licht naar binnen. Ik roep dat ze mij eruit moeten laten, maar ik hoor alleen mijn eigen echo. Als ik rondloop voel ik de muur en na vier stappen weer de volgende muur en zo nog een keer. De kamer is ongeveer vier bij vier dus. Ik voel twee deuren en ruwe vochtige muren. De echo geeft aan dat de kamer hoog moet zijn. Ik sla op de deur. Die voelt koud, van staal. De klap die de deur maakte toen die dichtviel bevestigt mijn gevoel.'

De stilte die Hendrik laat vallen pakt Kim op. 'Ik was gevallen op de grond. Het deed best pijn en ik zag geen hand voor ogen. Geen idee op dat moment hoe groot de ruimte was. Ik gilde. En toen,' snikt ze, 'toen werd alles anders. Echt ik was zo bang.' Even kijkt ze Hendrik aan. Hij knikt haar bemoedigend toe. Ze brengt haar rode haren tot een knot met het elastiekje wat om haar pols zit en gaat dapper verder.

'Ik gilde maar door, echt zo hard. Maar niets of niemand hoorde mij. En het was zo donker. Ik pakte mijn mobieltje, want die had ik in mijn bh gestopt. Ik keek erop, maar er was geen bereik. Wel gaf het mij een vertrouwd gevoel. Ik scrolde door de foto's en ik deed mijn ogen daarna stijf dicht. Het was alsof ik weer met mijn vriendinnen in het Javaanse restaurant zat. We hebben daar zo gelachen om die ober die...'
'Ga door met je verhaal Kim,' bromt Hendrik. 'Eens moeten we het toch vertellen.' Kim trekt haar knot er weer uit, een gewoonte als ze zenuwachtig is.
'Nou eh... pfff...'

--

* NB: Dit verhaal is het vervolg op 99 Zweepslagen wat als e-book is uitgegeven. Voor €7,95 te bestellen via www.bravenewbooks.nl/clairnemas, bol.com of Kobo (gratis met Kobo plus). Je hoeft GEEN adres in te vullen.