Hoofdstuk

'Maar ik snap werkelijk niet waarom U Janneke juist daarheen heeft gebracht!' Kim's wangen kleuren rood van woede.
'Kim,' verdedigt Hendrik zich. 'Ik moest snel beslissen en ik wist zo snel geen andere oplossing.' De diepe zucht uit de mond van Kim zegt genoeg.
'En ja ik heb er spijt van,' vult Hendrik aan. 'Maar zoals je weet is er geen weg meer terug.'
Michelle kijkt van de een naar de ander. 'Hoezo geen weg meer terug?' mengt ze zich in het gesprek. Terwijl ze op antwoord wacht, masseert ze haar linkerschouder, die strakgespannen voelt.

Kim wil wat zeggen, maar slikt haar woorden in. Demonstratief beent ze naar de bank en ploft erop. 'We mogen het je niet vertellen,' zegt Kim stug. Onrustig wikkelt ze een pluk haar om haar vinger. Het is duidelijk dat ze niet weet wat ze met de situatie aanmoet.
'Tja,' reageert Hendrik.
'Wat tja?' dringt Kim aan.
'Nou, ik vind dat Michelle recht heeft op het hele verhaal.'
'En ons contract dan?' stoot Kim uit. 'Wat als de nonnen erachter komen?'
Hendrik haalt z'n schouders op. 'Dat komen ze toch niet te weten.'
Als een juf die haar leerling terecht wijst, richt Kim haar vinger op Hendrik 'Oké we vertellen het. Maar dan wel het hele verhaal. Zonder enige censuur.'
Nu is Hendrik stil. Langzaam cirkelt hij zijn vinger over de rand van zijn glas, wat een fluitende toon geeft. 'Je weet het zeker?' met een vragende blik kijkt Hendrik Kim aan. 'Dat betekent ook...'
Kim knikt bevestigend.
'Oké, zonder censuur dus.' Als Hendrik een grote slok neemt voelt hij hoe de whiskey stevig in zijn keel brandt.

Bijtend op haar onderlip wacht Michelle het verhaal af. Een ding weet ze zeker. Ze gaat heel wat te horen krijgen.
'Ga maar even naast Kim op de bank zitten,' instrueert Hendrik haar. In een rap tempo doet Michelle wat van haar gevraagd wordt.

'Ik ben opgeleid in het klooster tot Secret Order Master,' start Hendrik zijn verhaal. 'Niet omdat ik het wou. Ik werd min of meer gedwongen. Kim ben ik daar uit het oog verloren. Mijn vrouw is daar gescheiden van mij.'
Het zijn rake woorden die feitelijk worden afgevuurd. Michelle begrijpt als geen ander dat daar een hele wereld van gevoelens achter liggen.
'Dat was echt niet onze keuze,' gaat Hendrik op monotone toon verder. 'Het was de keuze van de Nonnen, zij bepaalden alles.'

'Maar hoe dan?' Michelle kan echt niet begrijpen hoe zoiets kan ontstaan. 'En hoe kwamen jullie daar in godsnaam terecht!' Even glimlacht Hendrik om de toepasselijkheid van haar woorden: "In godsnaam."

'Nou eigenlijk heel simpel,' gaat hij in op haar vraag. 'Ik had een reclamebedrijf in Deventer. Met mijn team bouwden we websites, ontwikkelden we huisstijlen, schreven boeken, maakten foto’s en films. We deden alles eigenlijk voor de promotie van merken en bedrijven. En we waren goed. Heel goed. Het bedrijf runde ik met mijn vrouw Christel. Kim zat bij ons in het team.' En hij wijst naar Kim die naast haar onderuitgezakt op de bank zit.

'Oké,' onderbreekt Michelle hem ongeduldig. 'En toen benaderde het klooster U?'
'Ja, ik kreeg een uitnodiging van het klooster in Denekamp. Daar staat nog een klooster waar nog een aantal nonnen verblijven. En zij nodigden ons uit. Ze wilden hun werk promoten, een beter image naar buiten brengen. Ook richting de niet gelovigen. Als atheïst is dit een uitdagende opdracht. Of misschien juist niet. Misschien weten wij juist wel de gevoelige snaar te bereiken.'

'Goed, dus jullie gingen er met z'n drieën heen,' constateert Michelle.
Hendrik schudt zijn hoofd. 'Nee, dit keer ging ik alleen met Kim.' Ze ziet het kuiltje in zijn rechterwang verschijnen. 'Prachtig weer was het hė Kimmie?' Michelle voelt de jaloerse steek in haar onderbuik: "Kimmie" ze kennen elkaar echt goed.

'Ja,' grinnikt Kim. 'Ik weet nog dat we met mijn Porsche 911 Turbo erheen reden. Het dak heerlijk open. Ik voelde de wind door mijn haren en de zon op mijn gezicht.'
'Ja,' neemt Hendrik het weer van haar over. 'We scheurden naar Denekamp door de kleine weggetjes. De hoge hakken van Kim vormden geen enkele belemmering voor haar om de auto met 450 pk te besturen.’

Die blik die Hendrik aan Kim geeft, ze wilde dat hij zo naar haar keek! Snel brengt ze haar aandacht weer terug naar zijn woorden.
'We genoten van de natuur en van elkaar. We hadden zulke leuke gesprekken onderweg, soms best ondeugend. En dat was Kim's kleding ook. Gekleed in een minirokje, 10 cm boven haar knieën. Een topje dat eigenlijk net te bloot is voor deze opdracht. Maar ja met 34 graden doe je ook geen trui aan toch? Haar rode, wilde lange haren gaven haar een uitstraling van een rockster.’

'Ja, nu weet ik het wel hoor,' onderbreekt Michelle hem stug. Ze kan de ophemeling van Kim echt niet meer aanhoren. Hendrik geeft haar een knipoog, dondersgoed wetend dat het haar jaloers maakt.

'Op de parkeerplaats stappen we uit en pakken onze tassen van de achterbank. Het dak kan openblijven, we zijn immers in Twente. Rustig lopen we richting de ingang en wensen elkaar succes. Eigenlijk zoals we altijd doen. Alleen vandaag was er, waarschijnlijk door de gesprekken in de auto, een extra spanning. Een spanning die zorgde voor een aantrekkingskracht tussen ons beiden. Een spanning die we alle twee moesten beheersen.'

'Ja, ja,' wuift Michelle z'n woorden weg. Moet ze nou daadwerkelijk deze details ook horen?
Blijkbaar wel, want Hendrik praat rustig door.