Hoofdstuk

Voorwoord:

Toeval bestaat niet en als je reageert vanuit je hart en met respect, kan het blijkbaar gebeuren dat mooie en bijzondere mensen je vanuit de schaduw tegemoet treden.
Mijn verhalen als een soort uitgestoken hand...

Deze is voor JOU, vrouw, meid, jongedame, meisje, prachtig en bijzonder mens.
Ik ZIE je...en ik luister

Verdwaasd blijft Susan nog enige tijd naar het scherm van haar telefoon kijken. Heel langzaam landt ze weer in het hier en nu en beseft de wrede realiteit van hetgeen ze net van hem te horen heeft gekregen.
En toch... het maakt haar geil. Hij heeft iets...iets in wat hij zegt en doet, het resolute van zijn handelen maakt haar knieën week. En haar kut nat.

Ze kijkt op haar mobiel om te zien hoe laat het is. Kwart over negen nog maar, ze voelt zich als Alice die terugkomt uit het hol van het konijn. Als Hij haar aandacht vraagt, lijkt de tijd stil te staan. En na afloop laat hij haar weer achter...Verdwaasd maar ook hongerig en nieuwsgierig naar meer.

09:17, weer een paar minuten verdwenen. De winkels zijn al open.

Susan checkt of haar pinpas nog in het telefoon hoesje zit en klapt hem daarna dicht.
Geile zenuwen gieren door haar lichaam als ze met haar dichtgeklapte telefoon richting de hal van haar huis loopt.

Het getik van haar hakken op de vloertegels in de hal versterkt onverwacht haar geiligheid. Elke tik vertelt haar wát ze is en van wié ze is.

Terwijl Susan haar autosleutels pakt, voelt ze ineens de onbedwingbare behoefte om met zichzelf te spelen en laat haar hand even kort over de stof van haar zwarte jurkje richting haar sliploze kruis afdwalen.
Ze kreunt zacht als ze door de stof heen haar klit voelt. Haar tong beroert van binnenuit haar lippen op weg naar buiten en ze slikt verlekkerd.

"Klenk!"
Er valt iets op de grond.
Het metalige geluid van haar vallende autosleutels die uit de verslappende grip van haar hand gleden, maken dat Susan stopt waar ze mee bezig was.
Hoewel ze helemaal alleen is, voelt ze haar wangen kleuren van schaamte. Wat is er toch met haar aan de hand? Dit heeft ze nog nooit eerder gedaan...Zo fout en toch voelt het bevrijdend en goed.

Susan herpakt zich, iets soortgelijks had haar vanochtend al in problemen gebracht, ze wil hem niet bozer maken dan hij al is.
Ze werpt nog een vluchtige blik op zichzelf in de spiegel in de hal en hijst haar kousen en gordel nog een beetje op.
Vervolgens probeert ze tevergeefs nog wat extra lengte in haar jurkje te trekken en loopt dan vastberaden naar de gangkast.

Gelukkig heeft ze van de kringloopwinkel nog een wat langere vintage jas met knoopsluiting. Die jas komt zeker tot halverwege haar bovenbenen en valt mooi over haar korte jurkje en kousenboorden heen.
Ze opent de schuifdeur van de gangkast maar die blijkt veel leger dan normaal. Het is duidelijk dat ook hier flink is uitgedund door hem.

Susan slikt als tot haar doordringt dat alles wat haar eigen identiteit tot nu toe uitstraalde en bepaalde, langzaam aan het verdwijnen is.
Alle sportieve en praktische jassen zijn verdwenen. Wat overgebleven is zijn een paar korte nettere getailleerde jasjes en...
Nerveus speurt Susan naar haar vintage lange jas. Ze slaakt een zucht als ze ziet dat hij net uit het zicht achter de schuifdeur hangt.

Ze grist hem van het hangertje en schiet zwierig in haar jas terwijl ze gelijktijdig haar sleutels
van het tafeltje pakt en de voordeur opent. Geen tijd te verliezen.

Haar haastige loopje over het tegelpad in haar tuin wordt bemoeilijkt door de hoge hakken en de spierpijn in haar kuiten. Het lopen heeft haar aandacht nog nodig en maakt het allemaal niet eenvoudiger.
Bij het eind van haar tuinpad gekomen trekt ze gehaast de kraag van haar jas goed, pakt de jaspanden bij haar heupen vast en brengt ze naar elkaar toe om ze dicht te knopen.
Nog 1 stap en ze staat op de stoep naast de weg waarlangs haar auto geparkeerd staat en het buurtverkeer langs rijdt.

Met haar blik op haar geparkeerde auto gericht, zoekt Susan tevergeefs naar de knopen van haar lange jas. Al lopend gaan haar beide handen speurend en voelend langs de panden van haar jas, maar ze voelt helemaal niets.
Susan houdt stil, kijkt naar beneden langs de panden van haar jas en ziet tot haar ontzetting dat alle knopen er af zijn gesneden...

Susan voelt zich als een klein meisje dat op heterdaad betrapt is met haar hand in de snoeppot.
Ze voelt zich ineens heel klein worden terwijl ze ongemakkelijk de panden van haar jas over elkaar slaat en met haar handen op z'n plek houdt.

Ongemakkelijk om zich heen kijkend en wetend dat er geen weg terug is, loopt ze naar haar auto en reikt naar de handgreep om het portier te openen.
Automatisch valt meteen haar jas weer open en als datzelfde kleine meisje kijkt ze min of meer betrapt om zich heen en stapt in.

Zodra ze zit trekt Susan het portier weer dicht, grijpt instinctief over haar linker schouder naar haar autogordel en trekt die richting de midden console.
Halverwege de beweging stopt Susan en herinnert zich de permanente gedragsregels die Meester haar vanochtend heeft opgelegd.

Ze laat de gesp van haar autogordel weer langzaam terug glijden naar de deurstijl naast haar en laat hem los.
Ze laat haar beide handen langs haar bovenbenen en heupen glijden op zoek naar de onderkant van haar jurkje en pakt deze vast.

Susan trekt haar benen ietsjes naar zich toe en buigt kort wat voorover om gewicht van haar kont op de zitting te halen en trekt in één vloeiende beweging de onderkant van haar jurkje tussen de stoelzitting en haar kont uit en ploft weer neer.
Ze slaakt een hoorbare zucht als haar naakte kut en kont de nog koude stof van de zitting raken.

Terwijl ze voorover leunt haalt ze de kreukels uit haar jurkje achter haar rug en drapeert de rest van het jurkje zo goed en kwaad als het gaat over haar in kousen gehulde bovenbenen.

Tevreden laat Susan zich weer zakken in haar autostoel en doet haar gordel om.

Op het moment dat ze in een automatisme haar wijsvinger richting startknop beweegt en haar voeten op koppeling en rem in stelling wil brengen, dient zich alweer de volgende uitdaging aan.
Rijden met hakken.
Het voelt meteen alsof ze veel te dicht op de pedalen zit en haar hakken haken in het vloermatje.
Ze zet de stoel wat verder naar achteren en zoekt met haar voeten naar een manier om de pedalen doelmatig te kunnen bedienen met naaldhakken aan.

Door het ongemak van haar nieuwe ik en het gestuntel waar het mee gepaard gaat, geeft Susan continue het idee dat Hij bij haar is, naast haar staat, deel van haar is. Het windt haar op.

Vastberaden gaat Susan door met alles verstellen tot ze tevreden is. Ze wil geen ongelukken en al helemaal niet zoals ze nu gekleed is, in een ambulance of het ziekenhuis terecht komen. Stel je voor.

Heel even overweegt Susan haar hakken uit te trekken maar realiseert zich dat ze daarmee Zijn regels overtreedt.

Ze start de auto en met veel te veel gas en met slippende koppeling rijdt ze hortend en stotend richting de winkel boulevard.

Aangekomen bij de winkel boulevard parkeert Susan zoals opgedragen haar auto helemaal aan het begin van de boulevard en zet de motor uit.
Het is drukker dan ze gehoopt had.
Haar ogen scannen de directe omgeving terwijl ze haar gordel afdoet.

Ze haalt diep adem en als ze weer uitademt opent ze haar deur en stapt in een vloeiende beweging uit.
Haar linkerbeen zwiert buiten de auto op zoek naar grip en tegelijkertijd zorgt diezelfde beweging er voor dat de onderkant van haar jurkje opkruipt tot haar kruis en haar kousen en jarretels in volle glorie te zien zijn.
De frisse buitenlucht likt als een onzichtbare golf aan Susan's schaamlippen en de snelle afkoeling verraadt dat ze drijfnat is.

Susan kijkt verschrikt om zich heen, slikt en zet de uitstap-beweging door, toevallige voorbijgangers kortstondig een blik gunnend op haar sliploze, kale kut en haar kousen.

Vanuit haar ooghoek ziet ze een donkere, natte plek in het midden van de stoelzitting.

Met het portier nog open als een soort afscherming, trekt Susan zo onopvallend mogelijk haar kousen wat hoger en rechter.
Meteen daarna hijst ze ook nog even door haar kleding heen de jarretelgordel wat hoger boven haar heupen om de grip op de kousen te verstevigen.

Stiekem is ze blij met die vintage gordel, hij zit als een huis en de 6 jarretels houden de kousen meer dan goed op z'n plek. Eigenlijk heeft hij haar daarmee een dienst bewezen maar ze besluit dat voorlopig voor zichzelf te houden.

Susan haalt haar telefoon tevoorschijn terwijl ze de panden van haar jas over elkaar heen slaat en met haar vrije hand op z'n plek houdt.
Ze opent Kik en scrolt terug naar zijn boodschappenlijst van daarstraks.

Hmmm, alles lopend doen en na elke winkel eerst terug naar haar auto om de spullen er in te leggen voor ze naar de volgende winkel mag.

De Primera stond als eerst op zijn boodschappenlijst, ze moet een doos dikke post elastieken gaan kopen.

Susan zet de pas er in richting Primera terwijl ze zich constant afvraagt waarvoor hij die nodig zou kunnen hebben. Wat moet hij nou met zoveel post elastieken?

Met het getik van haar naaldhakken op de stoeptegels is Susan een wandelend uithangbord voor mannen en trekt ze automatisch alle blikken haar kant op.
Geile blikken van mannen worden afgewisseld door jaloerse, minachtende of afkeurende blikken van hun vrouwen.

Vreemd genoeg voelt Susan zich daar sterker door worden. Ze doet dit allemaal voor hem.

De Primera levert weinig problemen op, ze wordt alleen wel met bovengemiddelde interesse van top tot teen opgenomen door de kassière, een jonge aantrekkelijke meid van een jaar of 18 hoogstens.

Haar blik blijft nèt iets te lang hangen op Susan en het lijkt alsof ze zelfs even kortstondig op haar tenen gaat staan en bewonderend naar Susan's benen en hakken kijkt.
Als Susan haar vragend aankijkt krijgt de kassière een kleur en stamelt " je ziet er heel mooi uit, sorry dat ik je zo aan staar".
Susan glimlacht trots terwijl ze afrekent en krijgt zonder vreemde blik de doos met dikke post elastieken mee.
Heel even blijven hun blikken hangen en dan, in de stilte die valt, draait Susan zich om en loopt richting de deur.

De kassière roept haar na:
"Misschien vindt je me brutaal, maar mag ik misschien je telefoon nummer?"
Susan draait zich om en kijkt de kassière vragend aan.
"Alsjeblieft!?" Vraagt de kassière bijna beteuterd en reikt haar pen en papier aan.

Geïntrigeerd en nieuwsgierig schrijft Susan haar nummer op het briefje en overhandigt het aan de kassière.
De kassière slaat haar ogen neer en stamelt " Dank je wel".

Susan loopt de Primera uit richting haar auto.
De doos in haar handen bemoeilijkt het dichthouden van haar jas en ze wordt zo af en toe wat meewarig aangekeken als ze terug loopt naar haar auto.

Ze opent de kofferbak, legt de doos er in en sluit de auto weer af.

De dierenspeciaalzaak stond als tweede op zijn lijstje en die zit helemaal aan het einde van de winkel boulevard.
Met nog steeds voelbare spierpijn in haar kuiten en voeten maar vastberaden loopt Susan richting dierenspeciaalzaak...