Hoofdstuk

Ze hadden elkaar leren kennen op deze site. De tijd was nog niet rijp, maar een leuke en interessante mailwisseling was gestart. Als Betje Wolff en Aagje Deken waren ze naar elkaar gaan schrijven en ontstond er een epos waarbij ze een inkijk kregen in elkaars leven. Misschien minder activistisch dan beide hierboven beschreven dames, maar zeker met een bepaalde zorgvuldigheid.

Zo had hij ook geleerd over haar ongeduld. Ze had er zelf immers over geschreven in haar dagboekverhalen. En, wat sadistisch als hij was, had hij een plan bedacht om haar daar serieus mee te confronteren.

Ze hadden elkaar al een keer ontmoet en er leek een klik te zijn. Hij, een stevige kerel met pret in zijn ogen, een hartje van goud maar op gezette tijden met een scherpe tong. Zij, slank en beduidend kleiner, met een liefdevolle blik en een scherpe geest die logisch denken tot een kunst had verheven.

De kogel was door de kerk en ze hadden hun eerste speelafspraakje. Die was nog niet zo makkelijk gepland omdat ze beiden kinderen hadden die ze er deze ontmoeting zeker niet bij wilden hebben. Ze hadden een hele dag en zij was naar hem gekomen. Gewoon om hele praktische redenen. Naast het speelgoed was daar ook de ruimte en als kinderen hadden ze al geleerd dat de plek waar veel ruimte, speelgoed en niemand die zeurde was, doorgaans de meest plezierige plek was om te spelen

Ze was op tijd gekomen zodat ze nog gezellig nog even wat konden drinken en zij daardoor ook de tijd had om even te kijken waar ze terecht gekomen was. De spanning was van hun beide gezichten af te lezen, waarop hij besloot de spanning te gaan verbreken door haar uit te nodigen mee naar boven te gaan. Daar kwamen ze in een ruime slaapkamer, met een prachtig bed. Maar nog niets wees er op hoe deze dag zich zou gaan ontvouwen. Misschien hooguit een deurtje van een kast die open stond. Ze draaide zich om en zag een speelse fonkeling in zijn ogen. Heel rustig sprak hij tegen haar.