Hoofdstuk

toen ik op de plaats van bestemming was aangekomen, stond ik te trillen op mijn benen.
De zenuwen gierden door mijn lijf.

Ik werd begroet met een "Hey, hoe is het? Kon je het makkelijk vinden? De koffie is bijna klaar, kom binnen" (zei de spin tegen de vlieg)

domme ikke, wat had ik dan verwacht? dat ie me aan mijn haren mee zou sleuren naar zijn hol en me af zou ranselen?
Het ijs was in elk geval gebroken en het grootste deel van mijn zenuwen vielen weg.

Hij zat achter de pc, nog even een paar spelletjes spelen tot ik er was, dus ik ging naast hem zitten, meekijken.
Kopje koffie erbij en lekker even kletsen over het spel.
Langzaam maar zeker raakte ik steeds meer op mijn gemak en gleed de rest van de spanning van me af.

Tot hij het spel afsloot en zei "Zo..nu gaan we eerst even wat afspraken maken"
En boem, ik was weer een brok zenuwen.