Hoofdstuk

Haar voeten zakken weg in de slijmerige modder en een beetje verwonderd kijkt ze er naar. Het komt omhoog tussen haar blote tenen. Dikke, donkergrijze drab. De kille wind blaast de geur van rottend blad in haar neus. Er vallen koude druppels op haar blote schouders. Donna kijkt omhoog naar de kale takken boven haar hoofd. De lucht is grauw. Het heeft geregend. Het gaat vast nog meer regenen.

Angstig kijkt ze over het donkere water. Kleine golven rollen haar kant op en over haar voeten. Het water spoelt een beetje van de modder weg. Ze durft niet, maar ze moet. Donna weet nog niet veel, maar dat wel. Het water is te donker. Heel anders dan het heldere water in het overdekte zwembad. Daar durft ze ook niet, maar nu wil ze dat ze daar is. Ze wenst dat ze daar in het heldere water springt. Het helpt niet. Als ze haar ogen weer open doet, staat ze nog steeds aan de blubberige waterkant van de grote vijver in het park. Ze moet. Ze weet niet wat haar te wachten staat als ze het niet doet. Ze weet alleen dat het erg zal zijn. Net zo erg als het koude donkere water voor haar. Misschien zelfs wel erger en er is niemand om haar te helpen.

Donna schrikt van de harde stem van haar vader. ‘Schiet op kind, ik heb niet de hele avond.’

Opschieten. Zoals altijd moet ze opschieten. Doet ze dat niet dan volgt er straf. Donna wil geen straf. Donna wil ook niet in het water. Straf maakt haar boos en verdrietig. Het water maakt haar bang. Ze weet niet wat er onder is. Ze kan het niet zien. In het zwembad kan ze het wel zien. Daar maakt het water haar ook bang, minder bang dan hier, maar toch bang. Mensen zien er anders uit in het heldere water van het zwembad. Alsof ze een beetje uit elkaar getrokken geworden. Donna wil niet uit elkaar getrokken worden. Ze hoort nog een stem, hoger dan de andere, maar ook hard.
‘Opschieten nou Donna, je vader heeft gelijk. Hij heeft nog wel meer te doen.’
Donna schudt haar hoofd. Ze doet het niet. Ze gaat niet het water in. Ze zal uit elkaar getrokken worden en verdwijnen. Het grijze water zal haar opslokken. Ze weet zeker dat haar vader dat niet wil. ‘Ik durf niet. Het is donker en koud.’
‘Hoe langer je wacht, hoe kouder het wordt. Schiet op!’
Ze doet een heel klein stapje naar voren en staat bijna tot haar knieën in de blubber. Het water begint al aan haar te trekken, de modder zuigt haar vaster. Wankelend trekt ze haar voet omhoog en ze doet een stap terug.
‘Erin zeg ik je!’
De stem van haar vader komt dichterbij en die van haar moeder zucht er doorheen. ‘Ik zei je toch dat ze het niet zou doen, die juf heeft haar verwend.’
Ze wil roepen dat het niet waar is, maar ze weet niet wat verwend is. Haar ouders zeggen het vaak, maar ze weet niet wat het is. Hoe kan ze zeggen dat het niet zo is als ze het niet weet. De harde hand van haar vader ligt in haar nek. Hij duwt haar naar voren en ze moet een paar grote stappen zetten. Het water komt al tot voorbij haar middel en de broek van haar vader wordt nat. Nu krijgt ze toch straf. Ze hoeft het niet meer te doen. Smekend kijkt ze naar hem omhoog. Zijn mond is een smalle streep en zijn ogen zijn kil. ‘Nee bapa, ik wil niet.’
‘Jij hebt helemaal niks te willen. Ik bepaal wat goed voor jou is en je gaat in het water!’

Met één beweging trekt hij haar omhoog. Het water wil haar niet los laten. Zuigend trekt het aan haar benen. Zijn handen knellen pijnlijk onder haar oksels als hij haar de lucht in zwaait. Ze ziet haar voeten omhoog gaan, nat, rimpelig en grijs van de modder. Ze gilt en probeert zich ergens aan vast te grijpen. Er is niets. Hij heeft haar losgelaten en ze valt. Om haar heen is het alleen nog maar donker. Nog donkerder als ze het water raakt. Donkerder dan wanneer ze haar ogen dicht doet. Stil ook. Alle geluiden zijn weg. Het felle ruisen van het riet, het fluiten van de wind, het bonzende gestamp van haar moeder om de kou weg te jagen. Alles is verdwenen. De angst ook. Ze is niet meer bang. Haar vader is hier niet. Hij is daar bij alle geluiden, alle geuren, alle beelden die haar wereld onbegrijpelijk maken. Hier is helemaal niets meer.

‘Mevrouw Coredo!’
Donna kijkt op en veegt verschrikt langs haar ogen. Ze wordt aangestaard. Haar directeur, Alex, andere collega’s. Ze schudt haar hoofd. ‘Sorry, het spijt me.’
Aart van Tours knikt. ‘U bent er duidelijk niet bij met uw gedachten. Ik stel voor dat u naar huis gaat en weer terug komt als u zich beter voelt.’
Weer schudt Donna haar hoofd, geïrriteerd nu. ‘Ik voel me prima.’
‘U gaat naar huis. Op deze manier hebben wij niks aan uw aanwezigheid. Beterschap, en tot snel.’
Donna zet haar voeten stevig naast elkaar op de grond en wil haar armen over elkaar slaan om te zeggen dat ze niet van plan is om te vertrekken, als ze het gezicht van Alex ziet. Ze schrikt van haar donkere ogen. Het alsof ze wil zeggen dat ze beter kan doen wat er gezegd wordt. Voor een kort moment blijft ze haar aankijken. Ze houdt het maar even vol. De ogen lijken haar uit te dagen tegen haar in te gaan. Het maakt haar onrustig en niet op een prettige manier.

Met een knikje staat ze op. ‘Misschien heeft u gelijk. Ik voel me inderdaad niet fit, bedankt.’
Ze draalt en kijkt haar directeur nog een keer aan. ‘Mijn opdrachten?’ Ze moet hierbij zijn, anders loopt ze de beste opdrachten mis.
‘U weet hoe het werkt. Er blijven vast genoeg opdrachten over.’

Er blijven altijd opdrachten over. Opdrachten die niemand wil. Een fotoshoot bij het driehonderdjarig bestaan van de vereniging van huis-tuin-en-keuken-mutsen, het diamanten huwelijk van twee uitgedroogde bejaarden, een papegaai die het Wilhelmus achterstevoren kan zingen. Niet de opdrachten waar Donna op zit te wachten.
‘Ik zorg wel voor je opdrachten.’ Alex knikt, weer kijkt Donna van haar weg. Ze doet net of ze het bel me gebaar niet ziet. Ze wil ook niet dat Alex haar opdrachten binnenhaalt. Geil of niet, het kind begint haar op haar zenuwen te werken.
‘Dat is dan geregeld, uw stagiaire regelt uw opdrachten en u gaat naar huis. Ik hoop u snel weer te zien.’
Nog steeds onwillig schuift Donna haar stoel aan. Ze wil niet naar huis. Wat moet ze in godsnaam thuis doen. Ze is niet ziek.

Buiten groeit haar ergernis, nog niet in het minst om zichzelf. Die stomme beelden ook. Het lukt haar niet ze los te laten, hoe hard ze het ook probeert. Zodra ze haar gedachten op iets anders probeert te zetten, dringen ze zich aan haar op. Ze houden haar wakker en achtervolgen haar door de dag heen. Een geluid, een bepaalde geur en ze zit er midden in, alsof het gisteren was en niet vijfentwintig jaar geleden. Boos balt ze haar vuisten. Ze gaat niet naar huis. Daar laten de herinneringen haar helemaal niet met rust en drukken ze alleen maar zwaarder. Ze gaat Alex ook niet bellen. Alex met haar gehaaide maniertjes en haar geile lijf, haar gepraat over liefde en een gezamenlijke toekomst. Donna weet hoe haar toekomst er uit ziet. Alex komt daar niet in voor.

In het koffiehuis bestelt ze een espresso en een zoet broodje.
Verdomde Alex. Ze wil haar overal de schuld van geven, maar Donna heeft haar zelf in haar leven gehaald. Die idiote herinneringen en de daarbij komende nachtmerries zijn niet de schuld van Alex. Het beeld van de donkere vijver, de kou en de geuren. Haar vader. Driftig schudt ze haar hoofd. Geen tranen, niet na al die tijd. Haar stagiaire. Het zal wat. Donna wil helemaal geen stagiaire. Ze was van Norman. Hij had haar met zich mee moeten nemen. Die twee zijn aan elkaar gewaagd.

De vijver verdwijnt heel even en maakt plaats voor het woeste gezicht van Norman. Donna werd er niet door geraakt, wel door de kille blik in de ogen van Alex. Ze dacht dat Norman het meisje aan zou vliegen. Al zijn woede ketsten af op haar zorgvuldig gekozen woorden. Op dat moment zag Donna dat Alex hem kon breken als ze dat zou willen. Ze deed het niet, maar ze had hem in de tang. Voor onbepaalde tijd geschorst, wegens wangedrag, zonder doorbetaling. Er komt een intern onderzoek, maar wat de uitkomst ook is, Norman is zijn baan kwijt.

Donna weet niet wat Alex tegen de directeur heeft gezegd, ze weet wel dat het met die ene nacht te maken heeft. Donna hoeft zich nergens zorgen om te maken. Haar treft geen blaam. Alex zal haar mond houden. Norman heeft ook haar gebruikt, maar het is niet waar. Ze haalt diep adem. Ergens is het wel de schuld van Alex. De herinneringen, de nachtmerries. Ze doet haar aan haar vader denken en dat is nu juist de enige persoon waar ze nooit meer aan wil denken.

Weer staat ze aan de rand van de vijver. De harde handen van haar vader tillen haar op, zwaaien haar hoog door de lucht en laten los. Niet om haar weer op te vangen. Hij was er nooit om haar op te vangen. Keer op keer liet hij haar en haar moeder vallen. Haar gedwongen zwemles was niet de eerste keer en ook zeker niet de laatste. Hij dook haar zelfs niet achterna toen bleek dat ze besloot zich aan het water over te geven. Een voorbijganger zag haar kopje onder gaan. Die bracht haar aan de kant en blies de lucht terug in haar longen. De jas die hij om haar heen sloeg, heeft hij nooit teruggezien. Een bedankje kreeg hij ook niet en Donna kreeg alsnog straf. Tien felle slagen over de achterkant van haar bovenbenen. De striemen waren nog dagen zichtbaar. De longontsteking duurde langer.

Ze was pas vijf, en zwemmen heeft ze nooit geleerd.